Τα παλιά παιχνίδια

Αναρωτιέται ο Κ. Γεωργουσόπουλος στην εφ. Τα Νέα : "Πώς να καταλάβεις ένα παιδί που παίζει μόνο του στο σκοτάδι, στο Ίντερνετ καφέ και ακούει προσωπική μουσική ενώ είναι παρέα με άλλους, με mp3;" και μας περιγράφει με πολύ γλαφυρότητα τα δικά του παιδικά παιχνίδια. Αν θέλετε να διαβάσετε όλο το άρθρο: Εφ. Τα Νέα

Κλέφτες και αστυνόμοι, Ρομπέν των Δασών, Ιβανόης, αλλά και παιχνίδια τύχης με τον «Βεζύρη». Βεζύρης δε ήταν το κότσι του αρνιού του Πάσχα που στο παιχνίδι έπαιζε τον ρόλο ζαριού και ο νικητής είχε το ελεύθερο να απαιτήσει από τους ηττημένους μια υποτακτική συμπεριφορά.

Παίζαμε τα σκλαβάκια, το κρυφτό, το κυνηγητό, όλα ομαδικά παιχνίδια, τα αγάλματα και βέβαια τα γκαζάκια, τους βώλους, όπου υπήρχαν δεξιοτέχνες σ΄ αυτό το πρωτόγονο επίγειο μπιλιάρδο, που μπορούσαν να σημαδέψουν το αντίπαλο γκαζάκι ωθώντας το δικό τους γκαζάκι με τον αντίχειρα και σε δέκα μέτρα απόσταση.

Φαντασία, δεξιότητες, αυτοσχεδιασμοί, αλλά κυρίως συντροφικότητα, άμιλλα, πείσμα, αλλά μέσα σε κανόνες ελεγχόμενους και συμφωνημένους.

Τι ζήλεια νιώσαμε μια ολόκληρη γειτονιά, όταν γύρω στα 1948 έφτασε το πρώτο ποδήλατο με συνομήλικό μας ιδιοκτήτη.

Υπήρχαν ποδηλάτες στη μικρή μας πόλη που νοίκιαζαν ποδήλατα. Αλλά ποδήλατο κατάδικό μας! Τώρα το αποκαλύπτω και δεν το έχω πει στον ίδιο, αν θυμάμαι καλά.

Ήταν ο Νίκος Μουζέλης, ο σημερινός έξοχος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, καθηγητής του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς, που μας έβγαλε το μάτι.

Εμείς αυτοσχέδια πατίνια, με κλεμμένα από παλιά εγκαταλελειμμένα γερμανικών αυτοκινήτων ρουλεμάν. Και πώς να τσουλήσουν τα έρμα, όταν μόνο ο δρόμος εισόδου στην πόλη ήταν άσφαλτος; Ευτυχώς, αυτός ήταν κατηφόρα και συχνά κάναμε «καλπάζοντας» και τρία χιλιόμετρα. Αλλά μετά έπρεπε να ανεβάσουμε το πατίνι αγκομαχώντας στον ανήφορο.

Λίγα λόγια...

Ένα άμεσο, ειλικρινές και σκληρό e-mail, που διάβασα στην εφ. Ελευθεροτυπία, αντικατοπτρίζει νομίζω τις σκέψεις, τα πιστεύω, των περισσοτέρων μας. Ανάμεσα στις αράδες του θα βρείτε δικές σας ανησυχίες, φόβους, ντροπή, αλλά και ελπίδα. Σας το αντιγράφω:

«Πώς να εκφράσεις την απόγνωση; Τη συσσωρευμένη θλίψη, την οργή, τα διάχυτα ερωτηματικά; Ποια σκέψη να προηγηθεί και ποια θα μπορούσε να είναι γόνιμη; Χρήσιμη; Ποιος λόγος να αποφύγει την ανιαρή, άνευρη και συμβιβασμένη κοινοτοπία; Το δημόσιο διαγωνισμό συνδυασμένης "συμπαράστασης και αγανάκτησης"; Μόνο σιωπή! Αμείλικτη, αποφασιστική, αδιαπραγμάτευτη! Σιωπή προς όλους, σαν ήσυχος, μαύρος ποταμός που παρασέρνει. Ξεπλένει ανομίες και αυθαιρεσίες, λόγια πολλά και άδεια, ύφη περισπούδαστα, κενά και τιποτένια. Καιρό τώρα αναρωτιέμαι: Μα ποιος επιτέλους θα βγει να πει αυτό που όλους μας πνίγει; Κοιτάζω γύρω παντού και θέλω να φωνάξω: Ε! Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Είναι γυμνός δεν το βλέπετε; Γυμνός αυτός κι ο θησαυρός του χάντρες!

Θυμάμαι ρήση πολιτικού ανδρός: "Ο πολιτικός δεν (πρέπει να) είναι λαπάς σαν τους ποιητές": Κι όμως αυτούς τους δεύτερους αναζητώ απεγνωσμένα! Λίγα λόγια να μας ξεδιψάσουν από την ανομβρία. Να δείξουν ένα νέο δρόμο, να βοηθήσουν να στρέψουμε το βλέμμα προς το φως που χάσαμε κάπου στο δρόμο και γυρνάμε σαν τους τυφλοπόντικες. Χαμερπείς, σκονισμένοι κι ανήμποροι. "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", είπε ο μέγας τεχνίτης και συνόψισε το λυτρωτικό δράμα και το μεγαλείο μιας στιγμής και μιας κοινότητας. Που πάνω στη συμφορά της, βρήκε για λίγο τη χαμένη "Βασιλεία". Τη χαρά της κοινότητας και των ιδανικών που αρκούν να μετατρέψουν μερικά εξαθλιωμένα σώματα σε φάρους ελπίδας και πνεύμα!

Σας ψάχνω να εκφράσετε αυτό που ζούμε και μας τρώει τα σωθικά. Μόνοι, στερημένοι νοήματος και χαράς, να βλέπουμε παντού πλαστικά σκηνικά και ψεύτικα χαμόγελα που περιγράφουν άλλοτε χαζοχαρούμενα κι άλλοτε με προσποιητές ή απλοϊκές ρυτίδες ανησυχίας τον κόσμο, όπως αυτός δεν είναι! Πολίτες, παιδιά, ασύνδετες νησίδες που ασφυκτιούν και ξαμολιούνται με δεμένα μάτια (ποιος τους δίδαξε αλλιώς;) να βρουν τον "εχθρό". Ανελεύθεροι Πολιορκητές!». Νίκος Κασκαβέλης

Μάθημα στη Βιβλιοθήκη

Χθές η μικρή μας βιβλιοθήκη μας γέμισε από παιδιά. Οι 30 μαθητές του Γ3 έκαναν ένα διαφορετικό μάθημα λογοτεχνίας. Με τη βοήθεια των δύο σχολικών συμβούλων των φιλολόγων κ. Έλσας Μυρογιάννη και Κατερίνας Ρεβάνογλου πήραν μέρος σε μια ομαδοκεντρική-διερευνητική διδασκαλία για τον Νίκο Καζαντζάκη. Οι μαθητές εργάστηκαν χωρισμένοι σε ομάδες από την καθηγήτριά τους κ. Ποζουκίδου και η κάθε ομάδα ερεύνησε μια πτυχή της ζωής και του έργου του μεγάλου μας συγγραφέα.

Οι ομάδες εργάστηκαν τόσο με έντυπο υλικό που είχε ετοιμαστεί από πριν όσο και με έρευνα στο Διαδίκτυο όπου περιηγήθηκαν στο Μουσείο Καζαντζάκη και σε άλλους κατάλληλους ιστοχώρους. Χρησιμοποίησαν για την έρευνά τους βιβλία από τη σχολική μας βιβλιοθήκη, όσο και CD και DVD για τον συγγραφέα. Στο τέλος η κάθε ομάδα παρουσίασε τα αποτελέσματα της έρευνας. Ακολούθησε ένας εποικοδομητικός διάλογος των συμβούλων με τους καθηγητές που παρακολούθησαν το μάθημα για τον τρόπο οργάνωσης παρόμοιων μαθημάτων στη Σχολική Βιβλιοθήκη.

Θα θέλαμε όμως και τη δική σας γνώμη παιδιά για το μάθημα αυτό. Σας άρεσε; Θα θέλατε να γίνονται συχνά τέτοια μαθήματα στο σχολείο; Ποια είναι η κριτική σας για το μάθημα και οι δικές σας προτάσεις;

Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες σαν τον Shay, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι' αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πως ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν. Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Μια ρομαντική ιστορία

Το βρήκαμε στο blog: http://blogs.sch.gr/tgiakoum/

Γράψτε μας αν σας άρεσε.

Mάθημα Ιστορίας στη Βιβλιοθήκη

Η σχολική μας βιβλιοθήκη δέχτηκε σήμερα τους μαθητές του Α3 για ένα διαφορετικό ομαδοσυνεργατικό μάθημα Ιστορίας. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες από την καθηγήτριά τους και η κάθε ομάδα εξέτασε μία διαφορετική πτυχή του θέματος του Β' Ελληνικού Αποικισμού κατά την Αρχαϊκή εποχή. Η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης μοίρασε στις ομάδες των μαθητών συγκεκριμένα φύλλα εργασίας και τα παιδιά άρχισαν να εργάζονται. Όλοι οι υπολογιστές της Βιβλιοθήκης χρησιμοποιήθηκαν από τους μαθητές για περιήγηση σε λογισμικό Ιστορίας και ιαγαναζήτηση υλικού στο Διαδίκτυο. Παράλληλα μία καθηγήτρια του σχολείου βοηθούσε τους πιο αδύναμους μαθητές να ακολουθήσουν την πορεία της ομάδας τους και να λύσουν τις απορίες τους. Το μάθημα ολοκληρώθηκε στην τάξη όπου οι ομάδες παρουσίασαν τα ευρήματά τους. Δείτε κάποια από τις δημιουργίες των μαθητών: