Προπαίδεια τέλος

Δυσκολεύεστε με την προπαίδεια; Την ξεχνάτε; Δεν πειράζει. Δείτε πως πολλαπλασιάζουν οι Κινέζοι:

Σίμιρα αποκρεύουμι!!

Σχολεία κλειστά ή ανοιχτά στην κοινωνία; Εμείς τα προτιμούμε ανοιχτά με συμμετοχή στα τοπικά δρώμενα, γι' αυτό και γιορτάσαμε την Αποκριά στο σχολείο με παραδοσιακά μουσικά όργανα και τοπικούς χορούς. Δείτε το βίντεο:

Κατόπιν εορτής

Πέρασε η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διαβάσουμε κάτι όμορφο: Ένα απόσπασμα από την περί αγάπης Α' Προς Κορινθίους Επιστολή του αποστόλου Παύλου, με λόγια άκρως μελίρρυτα (σε ελεύθερη απόδοση):

«Κι αν μιλούσα όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, χωρίς αγάπη να 'χω, δεν είμαι παρά χαλκός που ηχεί, κύμβαλο που αλαλάζει. Κι αν έχω το χάρισμα της προφητείας, κι όλα τα μυστήρια κατέχω κι όλη τη γνώση -κι αν έχω όλη την πίστη ώστε τα όρη να μετακινώ, μα αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Κι αν μοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και παραδώσω το κορμί μου στη φωτιά, δίχως αγάπη να 'χω, τίποτα δεν κερδίζω. Η αγάπη είναι υπομονετική και γεμάτη καλοσύνη. Η αγάπη δεν ζηλοφθονεί, δεν προκαλεί, δεν περηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν κοιτάζει το συμφέρον, δεν ξεπέφτει σε θυμό, δεν υποψιάζεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία. Η αγάπη τα πάντα συγχωρεί, στα πάντα πιστεύει, στα πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει. Η αγάπη δεν σβήνει ποτέ».

Mια φωτογραφία...χίλιες λέξεις

Ο φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη το φωτογραφικό του αρχείο. Με τη δύναμη του ασπρόμαυρου φιλμ καταλυτική και με πρωταγωνιστή πάντοτε τον άνθρωπο να διατρέχει όλη την γκάμα του γκρίζου, αποτύπωσε την Ελλάδα του μόχθου και της πάλης για επιβίωση, όπως και ο ίδιος την έζησε, την Ελλάδα των δύσκολων χρόνων του πολέμου, της Αντίστασης αλλά και των τριών δεκαετιών που ακολούθησαν Ολα αυτά τα στιγμιότυπα της ιστορίας των ανώνυμων ανθρώπων βρίσκονται σε 15 χιλ. αρνητικά, χωρισμένα από τον ίδιο σε θεματικές ενότητες, που χρονολογούνται από το 1939 ώς το 2000. O Κ. Μπαλάφας έκανε μια δήλωση ειδικά για τη χθεσινή μέρα: «Θα παρακαλούσα τη σημερινή μας συγκέντρωση να την αφιερώσουμε στις γυναίκες-μάνες των ακριτικών ορεινών χωριών. Σ’ αυτές που παρ’ όλη τους τη φτώχεια και την ανέχεια είχαν τη δύναμη να ζήσουν και να δημιουργήσουν και να κρατήσουν στον τόπο τη ζωή. Σε μια γη κακοτράχαλη, ματωμένη και περήφανη, που θαρρείς πως απ’ τη φύση της γεννήθηκε γι’ αγώνες. Μ’ ένα λαό βιγλάτορα που θεωρεί τη λεφτεριά αγαθό πολυτιμότερο απ’ τη ζωή κι έμαθε να γράφει με αίμα και πυρωμένο σίδερο την ιστορία του. Αυτές οι γυναίκες μόνες, σε δύσκολους καιρούς καλλιεργούσαν με το τσαπί τη στέρφα γη, θαρρείς πως στύβαν με τα δυο τους χέρια το λιγοστό τους χώμα και το πότιζαν με ιδρώτα για να το κάμουν να καρπίσει.(...) Μάνες υπέροχες που μια ολάκερη ζωή να παλεύουν με την πέτρινη μοίρα τους. Ολος πέτρα και πόνο είναι αυτός ο τόπος. Πέτρες με ονόματα και με ιστορία. (...)». Δείτε την Κοζανίτισσα μπάμπω του 1959 με τα εγγόνια της, την Ηπειρώτισσα μάνα που ρωτάει το γιο της «Μαργώνεις καμάρι μ’;».

Σας συγκίνησαν οι φωτογραφίες; Δείτε κι άλλες εδώ

Πάμε θέατρο;

Χθες οι μαθητές του σχολείου μας παρακολούθησαν στην Αίθουσα Τέχνης τη θεατρική παράσταση "Οι περιπέτειες του βαρόνου Μυνχάουζεν", μία παράσταση της παιδικής - εφηβικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης-Βεροίας . Το έργο που αποτελεί ύμνο στην φαντασία, στο ταξίδι της ψυχής, στο όνειρο, στη φιλία, στην εμπιστοσύνη, στη σχέση και στη δύναμη των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. Εν συνεχεία ο ίδιος μίλησε για το ψέμα και την υπερβολή, δυο συστατικά που, όπως είπε, «υπάρχουν στη ζωή. Υπάρχουν γύρω μας, στην καθημερινότητα, την ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν είναι εύκολο να διαχωρίσουμε την αλήθειας από το ψέμα. Η αλήθεια είναι τόσο περίπλοκη και αναμειγνύεται με το ψέμα».
Σχετικά μέ τον κεντρικό ήρωα, τον Βαρόνο Μινχάουζεν, αυτός έμεινε στην ιστορία σαν ένας μεγάλος ψεύτης. Πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο που έζησε τον 18ο αιώνα και ήταν αξιωματικός του στρατού. Η φήμη του επεκτάθηκε αφού αποστρατεύτηκε. Σε ένα εξοχικό του συγκεντρώνονταν με φίλους και έλεγαν ιστορίες για τους πολέμους. Άρχισαν να λένε υπερβολές, σε σημείο που έφταναν σε τεράστια ψέματα. Οι ιστορίες του διαδόθηκαν και κάποιος συγγραφέας τις κατέγραψε. Ο Βαρόνος Μυνχάουζεν δεν έλεγε τίποτε άλλο από αυτό που λέμε μεταξύ μας. Μας αρέσει να υπερβάλουμε, αναπαράγουμε μυθοπλασίες.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώτης Βασιλειάδης είπε: «Έπρεπε να φτιάξουμε ένα παραμύθι μέσα στο παραμύθι. Έπρεπε να φτιάξουμε τα ψέματα αυτά εικόνες. Έπρεπε όλοι οι συντελεστές να γίνουμε παιδιά του σήμερα, της πληροφόρησης. Για αυτό και φτιάξαμε εικόνες με εναλλασσόμενα σκηνικά, μουσική, χορό και κίνηση για να κρατηθεί το ενδιαφέρον των παιδιών και μέσα από το ψέμα αυτό, το παραμύθι, να βγούνε αλήθειες. Ελπίζουμε τα παιδιά να ταξίδεψαν με τον βαρόνο Μυνχάουζεν και να συνάντησαν την πραγματικότητα. Εξάλλου η φαντασία με την πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ μακριά και πολύ κοντά».
Εσείς τι λέτε για όλα αυτά; Περιμένουμε τις εντυπώσεις σας.