Τα παλιά παιχνίδια

Αναρωτιέται ο Κ. Γεωργουσόπουλος στην εφ. Τα Νέα : "Πώς να καταλάβεις ένα παιδί που παίζει μόνο του στο σκοτάδι, στο Ίντερνετ καφέ και ακούει προσωπική μουσική ενώ είναι παρέα με άλλους, με mp3;" και μας περιγράφει με πολύ γλαφυρότητα τα δικά του παιδικά παιχνίδια. Αν θέλετε να διαβάσετε όλο το άρθρο: Εφ. Τα Νέα

Κλέφτες και αστυνόμοι, Ρομπέν των Δασών, Ιβανόης, αλλά και παιχνίδια τύχης με τον «Βεζύρη». Βεζύρης δε ήταν το κότσι του αρνιού του Πάσχα που στο παιχνίδι έπαιζε τον ρόλο ζαριού και ο νικητής είχε το ελεύθερο να απαιτήσει από τους ηττημένους μια υποτακτική συμπεριφορά.

Παίζαμε τα σκλαβάκια, το κρυφτό, το κυνηγητό, όλα ομαδικά παιχνίδια, τα αγάλματα και βέβαια τα γκαζάκια, τους βώλους, όπου υπήρχαν δεξιοτέχνες σ΄ αυτό το πρωτόγονο επίγειο μπιλιάρδο, που μπορούσαν να σημαδέψουν το αντίπαλο γκαζάκι ωθώντας το δικό τους γκαζάκι με τον αντίχειρα και σε δέκα μέτρα απόσταση.

Φαντασία, δεξιότητες, αυτοσχεδιασμοί, αλλά κυρίως συντροφικότητα, άμιλλα, πείσμα, αλλά μέσα σε κανόνες ελεγχόμενους και συμφωνημένους.

Τι ζήλεια νιώσαμε μια ολόκληρη γειτονιά, όταν γύρω στα 1948 έφτασε το πρώτο ποδήλατο με συνομήλικό μας ιδιοκτήτη.

Υπήρχαν ποδηλάτες στη μικρή μας πόλη που νοίκιαζαν ποδήλατα. Αλλά ποδήλατο κατάδικό μας! Τώρα το αποκαλύπτω και δεν το έχω πει στον ίδιο, αν θυμάμαι καλά.

Ήταν ο Νίκος Μουζέλης, ο σημερινός έξοχος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, καθηγητής του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς, που μας έβγαλε το μάτι.

Εμείς αυτοσχέδια πατίνια, με κλεμμένα από παλιά εγκαταλελειμμένα γερμανικών αυτοκινήτων ρουλεμάν. Και πώς να τσουλήσουν τα έρμα, όταν μόνο ο δρόμος εισόδου στην πόλη ήταν άσφαλτος; Ευτυχώς, αυτός ήταν κατηφόρα και συχνά κάναμε «καλπάζοντας» και τρία χιλιόμετρα. Αλλά μετά έπρεπε να ανεβάσουμε το πατίνι αγκομαχώντας στον ανήφορο.