Η ζωγραφιά

Έξω έβρεχε. Εγώ καθόμουν στο παράθυρο και παρατηρούσα αυτό το μεγάλο ταξίδι όπου έκαναν οι μικρές σταγόνες για να φτάσουν στον αφιλόξενο κόσμο των ανθρώπων .Βαρέθηκα να κοιτάζω τις σταγόνες της όμορφης και δροσερής βροχής και αποφάσισα να κάνω μία ζωγραφιά. Κάθισα λοιπόν και ζωγράφισα κάτι αφηρημένο και απλό. Δεν είχα όμως ιδέα τι είχα ζωγραφίσει. Πήγα και το έδειξα στους γονείς μου αλλά εκείνοι δεν κατάλαβαν τι ήταν και για να μη με στενοχωρήσουν, όπως κάθε γονιός, είπαν πως ήταν αριστούργημα. Μετά το έδειξα και στον αδερφό μου. Ούτε κι αυτός κατάλαβε και μου είπε να φύγω γιατί διάβαζε. Τον καταλαβαίνω. Το έδειξα και στους φίλος μου και κρυφογέλασαν, αλλά μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραίο. Το έδειξα και στους παππούδες μου και αφού δεν είχαν καταφέρει να μορφωθούν ούτε κι αυτοί κατάλαβαν, αλλά με επιβράβευσαν με τα καλύτερα λόγια. Δυστυχώς κανείς δεν κατάλαβε ότι είχα ζωγραφίζει τη φρίκη. Κανείς δεν κατάλαβε ότι είχα ζωγραφίσει αυτό που εξουσιάζει τους ανθρώπους, αυτό που διαλύει ζωές, αυτό που χωρίζει και τα πιο αγαπημένα αδέρφια. Όλοι το είδαν, μα κανείς δε το κατάλαβε. Κανένας δεν κατάλαβε πως εγώ είχα ζωγραφίσει το χαρτζιλίκι μου.

Γιάννης Βαλασίδης Α1 Γυμνασίου