Ένας "νέος" ποιητής

Ο Τάσος Ηλιάδης είναι γεννημένος το 1940, απόφοιτος Δημοτικού Σχολείου και ελειοχρωματιστής στο επάγγελμα. Ερασιτεχνικά ασχολείται με τη ζωγραφική, εδώ και πολλά χρόνια, δημιουργώντας δικές του συνθέσεις. Σύντομα εκδίδεται μία ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "ΑΙΘΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ". Σας επισυνάπτω απόσπασμα από τον πρόλογο του Καθηγητή Μιχάλη Μερακλή, στον οποίο εμπεριέχεται και ένα μικρό δείγμα της ποίησης του Τάσου Ηλιάδη:
Διάβασα τα ποιήματα του κυρίου Τάσου Ηλιάδη και βρήκα σε αυτά μιαν ευαισθησία ανόθευτη από υπέρμετρες –πέρα από τους οπωσδήποτε επιτρεπτούς στην ποίηση «τροπισμούς»– επιτηδεύσεις και εκζητήσεις στο λόγο, με τις οποίες, και γνωστοί και καλοί ποιητές, είθισται πλέον να συσκοτίζουν, χωρίς ουσιαστικήν αιτίαν τους στίχους τους, (είναι τάχα, προκειμένου για την ποίηση, ουσιαστική αιτία η μόδα;), προκαλώντας μάλιστα, και στους ίδιους τους φίλους και αναγνώστες της ποίησης, μεγαλύτερην ή μικρότερην απώθηση.
Ο ποιητής μάς καλεί σ’ ένα ποίημα «να σηκώσουμε/ τις σκόρπιες διαφημίσεις/ από τις κόρες των ματιών μας». Και δεν πρόκειται, φαντάζομαι, μόνο για τις διαφημίσεις του εμπορίου: όλοι κάτι διαφημίζουν – οι πολιτικοί πρώτοι πρώτοι. Και με την αναπόσπαστη πάντα συνθήκη των χονδροειδών υπερβολών, που κατατείνουν στο ψεύδος. Το να αποστρέψουμε τα μάτια μας από τις «διαφημίσεις» θα σήμαινε σε τελευταία ανάλυση: να γίνει μια επανάσταση· που δεν θα ξεκινάει πια από κάτω (που να βρεθεί το ομόλογο πλήθος τώρα!), αλλά από μέσα μας, από το μέσα του καθενός. Την εκδοχή αυτή στηρίζω και στο έξοχο ποίημα «Ροβινσώνας»:

Τώρα πώς επιθυμείς το όνομα σου
να ακούεις;
Βράχηκες μερόνυχτα με συντρόφους
που το κύμα πήρε.
Σ’ έβγαλε μια χούφτα θάλασσα σε αμμουδερό
εξώστη, Ροβινσώνα.
Ησυχία γύρω. Άγνωστα τα σφυρίγματα
των πουλιών.
Κοίταξες πρώτα τα χέρια σου. Κρύα ξανά.
Είδες το πρόσωπο σου σε λακκούβα
παραμορφωμένο. Είπες δικό μου είναι.
Ξέχασες τους συντρόφους σου για πολύ
μέσα σε χρόνο λίγο.
Όταν ζωή σ’ εκράτει τροφή έψαξες
να βρεις πάνω στης γης τα χείλη.
Γρήγορα απόφαση σου ήλθε να πάρεις
Ροβινσώνα.
Σήμερα είπες, τώρα. Το χθες μου
δεν θυμάμαι. Ο χρόνος με ακολουθεί.
Θα λείψουν εδώ οι τύποι τα πρέπει
των νόμων, η σκουριά τους.
Τα πρόσωπα, οι υποσχέσεις για το μέλλον.
Τώρα βάζω τις πρώτες φτέρες για σκέπη
στην καλύβα. Θα κάμω νέα εργαλεία.
Θα σκαλίσω τη γη, θα γνωρίσω το μέρος
που βρέθηκα. Νέα θα τα κάμω όλα.
Αφού ο δρόμος νέος είναι που βαδίζω τώρα.