Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου

Πρόσφατα τιμήσαμε στο σχολείο μας την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα βίντεο που προβλήθηκαν μαζί με τις ωραίες απαγγελίες των μαθητών συγκίνησαν και μας μετέφεραν στα δύσκολα εκείνα για τη δημοκρατία χρόνια.
Σε κάποια σχολεία όμως ή γιορτή εξελίχθηκε διαφορετικά...Η Ρόζα Σανκρή, μαθήτρια της Γ' Λυκείου από τη Χίο, γράφει για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου στο σχολείο της:
Σήμερα στο σχολείο έγινε η καθιερωμένη εορτή για τηv επέτειο του Πολυτεχνείου. Ακούστηκαν τραγούδια, λέξεις και λόγια, αποκυήματα εκείνης της οργής. Κάποια παιδιά τα αγνόησαν. Στριφογύριζαν στις καρέκλες τους ή μιλούσαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους οι πιο ήσυχοι. Άλλοι γελούσαν ή έκαναν σχόλια περιγελώντας τα ποιήματα και τα τραγούδια. 'Οταν στον τοίχο ο καθηγητής πρόβαλε τηv εικόνα ενός τραυματισμένου φοιτητή, ακούστηκαν γέλια, γιατί η κοπέλα που έκλαιγε πίσω από τον φοιτητή φαινόταν "αστεία"…Δεν ήταν όμως "κάποια παιδιά " που γέλασαν όταν είδαν τη φωτογραφία. Τα περισσότερα από αυτά ανήκουν στην ομάδα που κρατάει το σχολείο υπό κατάληψη εδώ και δύο εβδομάδες. Είναι αυτοί που ελεύθερα σήμερα διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται με την πιο ακραία μορφή και κανένας δεν τους εμποδίζει. Οι καθηγητές βιάστηκαν να φωνάξουν ένα «σουτ» και ένα «ησυχία». 'Οπως ακριβώς βιάστηκαν να τους μαλώσουν και όταν έβαλαν στο οχολείο λουκέτα.Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να εξηγήσει στα παιδιά εκείνα ότι αν δεν ήταν εκείνος ο φοιτητής να φάει τότε τη σφαίρα στο κεφάλι και αν δεν ήταν εκείνη η φοιτήτρια να θρηνεί από πίσω του, όχι μόνο δεν θα είχαν τηv ελευθερία σήμερα να κρατάνε τα σχολεία υπό κατάληψη, αλλά δεν θα είχαν την ελευθερία να σκέφτονται τηv οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας. Και είναι κρίμα. Ίσως αν δεν γινόταν καθόλου αυτή η εορτή να ήταν καλύτερα για τη μνήμη εκείνων που έζησαν και πέθαναν τότε. Δεν τους αξίζει αυτός ο περίγελος».