Fwd: "**Σημαντικο** Εγκατάλειψη"...

«Στο δικό μου γραμματοκιβώτιο το μέιλ προωθήθηκε από μια ζωγράφο, που το είχε λάβει από αναισθησιολόγο του ΕΚΑΒ, που το είχε λάβει κ.λπ. Ο τίτλος δεν φαινόταν ολόκληρος, ήταν κάτι σαν "**Σημαντικό Εγκατάλ-" το υπόλοιπο κοβόταν. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να το προωθήσω στα σκουπίδια· σκέφτηκα ότι θα προειδοποιεί για κάποιον ιό, πιθανότατα φαρσοϊό, ή κάποιο ανέκδοτο για τα Ζωνιανά, καμιά ανακυκλούμενη ευχή, τέτοια πράγματα. Μηχανικά, το άνοιξα. Το μήνυμα είχε περάσει από πολλά χέρια, προτού φτάσει σ' εμένα. Και ήταν ένα σύντομο κείμενο, δραματικό. Τις πρώτες ώρες της 17ης Νοεμβρίου, Πέτρου Ράλλη και Αγίας Αννης, ένα κόκκινο Σιτροέν χτύπησε θανάσιμα ένα νέο άνδρα και τον εγκατέλειψε. Ο αδελφός του, αλαφιασμένος, 28 ώρες μετά το θανατικό, έριχνε ένα μπουκάλι στο Διαδίκτυο, μήπως βρεθεί ο ασυνείδητος, ο εγκληματίας.Το μπουκάλι ταξίδεψε ακαριαία, από φόρουμ σε φόρουμ, από μπλογκ σε μπλογκ, κι από μέιλ σε μέιλ, και μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα βρέθηκε στον Τύπο και την τηλεόραση. Τώρα, φαίνεται να μην υπάρχει οδός διαφυγής για τον δειλό που εγκατέλειψε το θύμα του τροχαίου.Το περιστατικό έρχεται λίγους μήνες μετά το εξομολογητικό-καταγγελτικό μπλογκ της καρκινοπαθούς Αμαλίας, που ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη για την ασυνειδησία μερίδας γιατρών. Και λίγους μήνες μετά τις "βουβές" διαδηλώσεις των μπλογκ και των SMS αμέσως μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού.Η δύναμη του Διαδικτύου -ιδού ο πρώτος συνειρμός από αυτό το αυθόρμητο κύμα επικοινωνίας. Σωστά. Ο παγκόσμιος ιστός υπό την παρούσα μορφή του, του Web 2.0, καυχιέται ήδη για τα κοινωνικά δίκτυα που αναπτύσσονται εντός του, για τη δυναμική του ως κοινωνικού μέσου. Ας μείνουμε όμως στο πρώτο συνθετικό: στο κοινωνικό. Παρά τις Κασσάνδρες και τους στερεοτυπικούς θρήνους περί ολικής αποξένωσης, ή το αντίστροφο ισοδύναμο που παραδίδεται από τη λαίδη Θάτσερ ("δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα, άνδρες και γυναίκες..."), φαίνεται ότι κοινωνία υπάρχει.Η κοινωνία των ανθρώπων. Που νοιάζονται, συμμερίζονται τον πόνο, συμμερίζονται ηθικές αρχές, στέκονται σεβαστικοί ενώπιον του θανάτου, στέκονται αλληλέγγυοι στον άγνωστο διπλανό, συντρέχουν όπως μπορούν. Στέκονται μαζί, εν κοινωνία.Ακόμη κι αν χρειάζεται ένα κόκκινο Σιτροέν, μια Αμαλία, μια Πάρνηθα, για να ξυπνήσουν».(ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)