Καλά Χριστούγεννα σ' όλους

Έφτασαν επιτέλους τα Χριστούγεννα! Την τελευταία μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία οργανώσαμε μια μικρή γιορτή και η χορωδία μας τραγούδησε παραδοσιακά κάλαντα και σύγχρονα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ευχόμαστε ΄σ' όλους τους μαθητές μας και στις οικογένειές τους "Χρόνια Πολλά", "Ευτυχισμένα Χριστούγεννα" και ο καινούριος Χρόνος να φέρει υγεία και χαρά σ' όλο τον κόσμο.

Η μάνα του Μαχμούντ Νταρουίς

Η Μάνα του Μαχμούντ Νταρουίς
Γνωριμία με τον μεγαλύτερο ποιητή της Παλαιστίνης, μέσα από μία πρόχειρη μετάφραση του πιο γνωστού του ποιήματος ΜΑΝΑ.
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω Στην άδεια σου αγκαλιά.

Ο επίκαιρος λόγος του Αλμπέρ Καμί

Στις 10 Δεκεμβρίου 1957, ο Αλμπέρ Καμί τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Ο λόγος του κατά την τελετή απονομής του βραβείου είχε ως θέμα την αποστολή του διανοούμενου, θέμα που εξακολουθεί να απασχολεί και σήμερα. Οι εκδόσεις «Φολιό-Γκαλιμάρ» με επανέκδοσή τους κυκλοφόρησαν έναν τόμο με το σύνολο των λόγων που εκφωνήθηκαν στην Ακαδημία της Σουηδίας το 1957.
Ο προβληματισμός του Καμί για το ρόλο του διανοουμένου σε μια ακόμη δύσκολη εποχή, παρά το τέλος των πολέμων, παραμένει έως σήμερα επίκαιρος, όπως φαίνεται και από το απόσπασμα :

«Ο ρόλος του συγγραφέα δεν διαχωρίζεται από τα δύσκολα καθήκοντα. Εξ ορισμού δεν μπορεί σήμερα να τεθεί στην υπηρεσία εκείνων που δημιουργούν την ιστορία, αλλά μόνο στην υπηρεσία εκείνων που την υφίστανται. Διαφορετικά, βρίσκεται μόνος και χωρίς την τέχνη του. Ούτε όλοι οι στρατοί των τυραννικών καθεστώτων δεν μπορούν να τον βγάλουν από τη μοναξιά του, ακόμη κι αν, και κυρίως αν, συμφωνήσει να τους ακολουθήσει. Ομως η σιωπή ενός αγνώστου φυλακισμένου, αφημένου στις ταπεινώσεις, στην άλλη άκρη του κόσμου, αρκεί για να επαναφέρει τον συγγραφέα από την εξορία, κάθε φορά τουλάχιστον που καταφέρνει, μέσα από τα προνόμια της ελευθερίας του, να μη λησμονεί αυτή τη σιωπή και να τη συγκρατεί μέσα από την τέχνη του.Κανείς από εμάς δεν είναι αρκετά σημαντικός για κάτι τέτοιο. Αλλά σε κάθε περίσταση της ζωής του, σκοτεινής ή πρόσκαιρα λαμπερής, δεμένος χειροπόδαρα από την τυραννία ή ελεύθερος για κάποιο χρόνο να εκφραστεί, ο συγγραφέας μπορεί να ξαναβρεί την αίσθηση μιας ζωντανής κοινότητας η οποία θα τον δικαιώσει, με μόνη προϋπόθεση να αποδεχτεί , όσο μπορεί, τα δύο φορτία που διαμορφώνουν το μεγαλείο του επαγγέλματός του : την υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας. Αφού η φιλοδοξία του είναι να συνενώσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, δεν μπορεί να βολευτεί με το ψεύδος και την υποταγή, τα οποία, όπου βασιλεύουν, αυξάνουν τη μοναξιά. Οποιες κι αν είναι οι προσωπικές μας αδυναμίες, η ευγένεια του επαγγέλματός μας, θα ριζώνει πάντα σε δύο σκοπούς δύσκολους να υπηρετήσεις: την άρνηση να ψεύδεσαι για όσα γνωρίζεις και την αντίσταση στον καταναγκασμό. (...)Κάθε γενιά, αναμφίβολα, πιστεύει ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Η δική μου γνωρίζει όμως ότι δεν πρόκειται να το κάνει. Ωστόσο, ο ρόλος της είναι ίσως μεγαλύτερος. Πρέπει να εμποδίσει τον κόσμο να φθαρεί. Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης ιστορίας όπου εμπλέκονται αποτυχημένες επαναστάσεις, τεχνικές που ξεστράτισαν, πεθαμένοι θεοί και παρωχημένες ιδεολογίες, όπου μέτρια καθεστώτα μπορούν σήμερα να καταστρέψουν τα πάντα, χωρίς να γνωρίζουν πώς να πείσουν, όπου το πνεύμα ταπεινώθηκε μέχρι που έγινε η υπηρέτρια του μίσους και του καταναγκασμού, αυτή η γενιά όφειλε, στην ίδια και γύρω της, να επανορθώσει, ξεκινώντας από τις δικές της αρνήσεις , κάτι από αυτό που κάνει να ζεις και να πεθαίνεις αξιοπρεπώς».

Εφημ. Ελευθεροτυπία

Έκθεση αφιερωμένη στον Γ. Θεοτοκά

Αυτή την εβδομάδα (10-16/12/2007) στο σχολείο μας η Σχολική Βιβλιοθήκη οργανώνει σε συνεργασία με το Ε.ΚΕ.ΒΙ. έκθεση - αφιέρωμα στον Γ. Θεοτοκά.

Ανθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος, με πολύπλευρο συγγραφικό έργο. με πλουσιότατη κοινωνική δράση, με ποι­κίλα και ευρύτατα ενδιαφέροντα, με ένα όνομα από τα πιο σημαντικά στην ελληνική λογοτεχνία και στην ελληνική δημόσια ζωή. Εξέπληττε και γοήτευε με τη μεγάλη του απλότητα - μιαν - απλότητα που όπως γρήγορα καταλά­βαινες, δεν ήταν διόλου αφέλεια ή άπλοϊκότητα, αλλά πνευμα­τική κατάκτηση, καρπός εσωτερικής πειθαρχίας και άσκη­σης, μια πειστική απόδειξη γνησιότητας. Tα κείμενα του Θεοτοκά είχαν πάντα μορφή, γιατί είχαν πάντα ένα κέντρο, έναν άξονα. Και ο άξονας αυτός δεν ήταν άλλος από εκείνο που ο ίδιος αγαπούσε να ονομάζει χ ρ έ ο ς. Ο Θεοτοκάς ήταν άνθρωπος «μορφωμένος», γιατί πίστευε στο χρέος, γιατί ήταν ο ά ν θ ρ ω π ο ς τ ο υ χ ρ έ ο υ ς. Αλλά . . .προτιμότερο να αφήσουμε να μας μιλήσει ο ίδιος ο Θεοτοκάς.

«Από τα πρώτα μου νιάτα με κυριεύει συχνά αυτή η έμμονη ιδέα πώς, αν κλονίζεται ό τόπος μου, αν κινδυνεύει όλος αυτός ο κόσμος ο πνευματικός, ηθικός, συναισθηματικός, γλωσσικός, που λέγεται Ελληνισμός, εγώ είμαι υπεύθυνος που δεν αγωνίζομαι να τον σώσω. Πασχίζω τότε να κάμω κάτι. Ολη μου τη ζωή, νομίζω, θα προσπαθώ. Φυσικά, δέν γελιούμαι για τη σημασία που μπορούνε να έχουν οι προσπάθειες μου. Ξέρω καλά τα οριά τους. Μα συλλογίζομαι πώς η αδιάκοπη παρουσία κάμποσων ανθρώπων που έχουν τούτη τη λόξα της ευθύνης για τόν τόπο, τη γλώσσα, τους νέους, ανθρώπων που δεν διαλαλούν τη διάθεση τους σαν πατριδοκάπηλοι, μα δουλεύουν μοναχικά και επίμονα, στερεώνοντας ολοένα ορισμένα κοτρώνια, ορισμένους ακρογωνιαίους λίθους της ελληνικής διάρκειας, η ύπαρξη αυτής της αθόρυβης Φιλικής Εταιρείας είναι ίσως η καλύτερη εγγύηση για κάποια μελλούμενα...»«Ασθενείς και Οδοιπόροι»

Ένας "νέος" ποιητής

Ο Τάσος Ηλιάδης είναι γεννημένος το 1940, απόφοιτος Δημοτικού Σχολείου και ελειοχρωματιστής στο επάγγελμα. Ερασιτεχνικά ασχολείται με τη ζωγραφική, εδώ και πολλά χρόνια, δημιουργώντας δικές του συνθέσεις. Σύντομα εκδίδεται μία ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "ΑΙΘΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ". Σας επισυνάπτω απόσπασμα από τον πρόλογο του Καθηγητή Μιχάλη Μερακλή, στον οποίο εμπεριέχεται και ένα μικρό δείγμα της ποίησης του Τάσου Ηλιάδη:
Διάβασα τα ποιήματα του κυρίου Τάσου Ηλιάδη και βρήκα σε αυτά μιαν ευαισθησία ανόθευτη από υπέρμετρες –πέρα από τους οπωσδήποτε επιτρεπτούς στην ποίηση «τροπισμούς»– επιτηδεύσεις και εκζητήσεις στο λόγο, με τις οποίες, και γνωστοί και καλοί ποιητές, είθισται πλέον να συσκοτίζουν, χωρίς ουσιαστικήν αιτίαν τους στίχους τους, (είναι τάχα, προκειμένου για την ποίηση, ουσιαστική αιτία η μόδα;), προκαλώντας μάλιστα, και στους ίδιους τους φίλους και αναγνώστες της ποίησης, μεγαλύτερην ή μικρότερην απώθηση.
Ο ποιητής μάς καλεί σ’ ένα ποίημα «να σηκώσουμε/ τις σκόρπιες διαφημίσεις/ από τις κόρες των ματιών μας». Και δεν πρόκειται, φαντάζομαι, μόνο για τις διαφημίσεις του εμπορίου: όλοι κάτι διαφημίζουν – οι πολιτικοί πρώτοι πρώτοι. Και με την αναπόσπαστη πάντα συνθήκη των χονδροειδών υπερβολών, που κατατείνουν στο ψεύδος. Το να αποστρέψουμε τα μάτια μας από τις «διαφημίσεις» θα σήμαινε σε τελευταία ανάλυση: να γίνει μια επανάσταση· που δεν θα ξεκινάει πια από κάτω (που να βρεθεί το ομόλογο πλήθος τώρα!), αλλά από μέσα μας, από το μέσα του καθενός. Την εκδοχή αυτή στηρίζω και στο έξοχο ποίημα «Ροβινσώνας»:

Τώρα πώς επιθυμείς το όνομα σου
να ακούεις;
Βράχηκες μερόνυχτα με συντρόφους
που το κύμα πήρε.
Σ’ έβγαλε μια χούφτα θάλασσα σε αμμουδερό
εξώστη, Ροβινσώνα.
Ησυχία γύρω. Άγνωστα τα σφυρίγματα
των πουλιών.
Κοίταξες πρώτα τα χέρια σου. Κρύα ξανά.
Είδες το πρόσωπο σου σε λακκούβα
παραμορφωμένο. Είπες δικό μου είναι.
Ξέχασες τους συντρόφους σου για πολύ
μέσα σε χρόνο λίγο.
Όταν ζωή σ’ εκράτει τροφή έψαξες
να βρεις πάνω στης γης τα χείλη.
Γρήγορα απόφαση σου ήλθε να πάρεις
Ροβινσώνα.
Σήμερα είπες, τώρα. Το χθες μου
δεν θυμάμαι. Ο χρόνος με ακολουθεί.
Θα λείψουν εδώ οι τύποι τα πρέπει
των νόμων, η σκουριά τους.
Τα πρόσωπα, οι υποσχέσεις για το μέλλον.
Τώρα βάζω τις πρώτες φτέρες για σκέπη
στην καλύβα. Θα κάμω νέα εργαλεία.
Θα σκαλίσω τη γη, θα γνωρίσω το μέρος
που βρέθηκα. Νέα θα τα κάμω όλα.
Αφού ο δρόμος νέος είναι που βαδίζω τώρα.

Ξανά για την τηλεόραση

Με αφορμή την περιοδεία της γνωστής πια Ρούλας από κανάλι σε κανάλι διαβάσαμε αυτό το απόσπασμα. Εσείς τι γνώμη έχετε;
...και βέβαια περισσότερο λυπάμαι τον γιο αυτής της πρώην αεροσυνοδού, πρώην παίκτριας ριάλιτι και νυν συζύγου πλουσίας εγκαταλειμμένης και... διακαναλικά εκπλιπαρούσης, που δεν έχει πια ούτε τόπο να κρυφτεί. «Ψιλά γράμματα» το δράμα του για τα κανάλια, παράπλευρες απώλειες θα έλεγε κανένας, παρενέργειες από την αρρώστια της δημοσιότητας· που ο ιός της -ύπουλος και φαινομενικά ανώδυνος- εισχωρεί μέσω της τηλεόρασης όλο και περισσότερο, οριζοντίως και καθέτως, στον ιστό της κοινωνίας. Απομυθοποιώντας συχνά «επώνυμους», γελοιοποιώντας «ανώνυμους», μετατρέποντας ανθρώπους σε «προϊόντα», συστατικά του γυαλιστερού πολτού, που τα ανακυκλώνει και τέλος τα πετάει στα σκουπίδια τρελαμένα. Και από την άλλη, εμείς, δεσμώτες-θεατές του αόρατου φακού, ευχαριστημένοι μάλιστα, ιδίως όταν μας ανοίγει την κλειδαρότρυπα· θαυμαστές της κρυφής κάμερας της «ερευνητικής δημοσιογραφίας», προάγγελου του Μεγάλου Αδελφού, που ξεσάλωσε και στα καθ' ημάς αυτές τις μέρες. Νομίζω ότι ο εθισμός αυτός στο παρακολουθείν είναι ένας λόγος που δεχόμαστε παθητικά την επέλασή του, κάποτε μάλιστα και με χαρά. Ωσπου να καταντήσουμε κλώνοι του, απαθείς και ακίνδυνοι για το σύστημα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/11/2007 Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ

Fwd: "**Σημαντικο** Εγκατάλειψη"...

«Στο δικό μου γραμματοκιβώτιο το μέιλ προωθήθηκε από μια ζωγράφο, που το είχε λάβει από αναισθησιολόγο του ΕΚΑΒ, που το είχε λάβει κ.λπ. Ο τίτλος δεν φαινόταν ολόκληρος, ήταν κάτι σαν "**Σημαντικό Εγκατάλ-" το υπόλοιπο κοβόταν. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να το προωθήσω στα σκουπίδια· σκέφτηκα ότι θα προειδοποιεί για κάποιον ιό, πιθανότατα φαρσοϊό, ή κάποιο ανέκδοτο για τα Ζωνιανά, καμιά ανακυκλούμενη ευχή, τέτοια πράγματα. Μηχανικά, το άνοιξα. Το μήνυμα είχε περάσει από πολλά χέρια, προτού φτάσει σ' εμένα. Και ήταν ένα σύντομο κείμενο, δραματικό. Τις πρώτες ώρες της 17ης Νοεμβρίου, Πέτρου Ράλλη και Αγίας Αννης, ένα κόκκινο Σιτροέν χτύπησε θανάσιμα ένα νέο άνδρα και τον εγκατέλειψε. Ο αδελφός του, αλαφιασμένος, 28 ώρες μετά το θανατικό, έριχνε ένα μπουκάλι στο Διαδίκτυο, μήπως βρεθεί ο ασυνείδητος, ο εγκληματίας.Το μπουκάλι ταξίδεψε ακαριαία, από φόρουμ σε φόρουμ, από μπλογκ σε μπλογκ, κι από μέιλ σε μέιλ, και μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα βρέθηκε στον Τύπο και την τηλεόραση. Τώρα, φαίνεται να μην υπάρχει οδός διαφυγής για τον δειλό που εγκατέλειψε το θύμα του τροχαίου.Το περιστατικό έρχεται λίγους μήνες μετά το εξομολογητικό-καταγγελτικό μπλογκ της καρκινοπαθούς Αμαλίας, που ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη για την ασυνειδησία μερίδας γιατρών. Και λίγους μήνες μετά τις "βουβές" διαδηλώσεις των μπλογκ και των SMS αμέσως μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού.Η δύναμη του Διαδικτύου -ιδού ο πρώτος συνειρμός από αυτό το αυθόρμητο κύμα επικοινωνίας. Σωστά. Ο παγκόσμιος ιστός υπό την παρούσα μορφή του, του Web 2.0, καυχιέται ήδη για τα κοινωνικά δίκτυα που αναπτύσσονται εντός του, για τη δυναμική του ως κοινωνικού μέσου. Ας μείνουμε όμως στο πρώτο συνθετικό: στο κοινωνικό. Παρά τις Κασσάνδρες και τους στερεοτυπικούς θρήνους περί ολικής αποξένωσης, ή το αντίστροφο ισοδύναμο που παραδίδεται από τη λαίδη Θάτσερ ("δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα, άνδρες και γυναίκες..."), φαίνεται ότι κοινωνία υπάρχει.Η κοινωνία των ανθρώπων. Που νοιάζονται, συμμερίζονται τον πόνο, συμμερίζονται ηθικές αρχές, στέκονται σεβαστικοί ενώπιον του θανάτου, στέκονται αλληλέγγυοι στον άγνωστο διπλανό, συντρέχουν όπως μπορούν. Στέκονται μαζί, εν κοινωνία.Ακόμη κι αν χρειάζεται ένα κόκκινο Σιτροέν, μια Αμαλία, μια Πάρνηθα, για να ξυπνήσουν».(ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)

Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου

Πρόσφατα τιμήσαμε στο σχολείο μας την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα βίντεο που προβλήθηκαν μαζί με τις ωραίες απαγγελίες των μαθητών συγκίνησαν και μας μετέφεραν στα δύσκολα εκείνα για τη δημοκρατία χρόνια.
Σε κάποια σχολεία όμως ή γιορτή εξελίχθηκε διαφορετικά...Η Ρόζα Σανκρή, μαθήτρια της Γ' Λυκείου από τη Χίο, γράφει για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου στο σχολείο της:
Σήμερα στο σχολείο έγινε η καθιερωμένη εορτή για τηv επέτειο του Πολυτεχνείου. Ακούστηκαν τραγούδια, λέξεις και λόγια, αποκυήματα εκείνης της οργής. Κάποια παιδιά τα αγνόησαν. Στριφογύριζαν στις καρέκλες τους ή μιλούσαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους οι πιο ήσυχοι. Άλλοι γελούσαν ή έκαναν σχόλια περιγελώντας τα ποιήματα και τα τραγούδια. 'Οταν στον τοίχο ο καθηγητής πρόβαλε τηv εικόνα ενός τραυματισμένου φοιτητή, ακούστηκαν γέλια, γιατί η κοπέλα που έκλαιγε πίσω από τον φοιτητή φαινόταν "αστεία"…Δεν ήταν όμως "κάποια παιδιά " που γέλασαν όταν είδαν τη φωτογραφία. Τα περισσότερα από αυτά ανήκουν στην ομάδα που κρατάει το σχολείο υπό κατάληψη εδώ και δύο εβδομάδες. Είναι αυτοί που ελεύθερα σήμερα διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται με την πιο ακραία μορφή και κανένας δεν τους εμποδίζει. Οι καθηγητές βιάστηκαν να φωνάξουν ένα «σουτ» και ένα «ησυχία». 'Οπως ακριβώς βιάστηκαν να τους μαλώσουν και όταν έβαλαν στο οχολείο λουκέτα.Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να εξηγήσει στα παιδιά εκείνα ότι αν δεν ήταν εκείνος ο φοιτητής να φάει τότε τη σφαίρα στο κεφάλι και αν δεν ήταν εκείνη η φοιτήτρια να θρηνεί από πίσω του, όχι μόνο δεν θα είχαν τηv ελευθερία σήμερα να κρατάνε τα σχολεία υπό κατάληψη, αλλά δεν θα είχαν την ελευθερία να σκέφτονται τηv οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας. Και είναι κρίμα. Ίσως αν δεν γινόταν καθόλου αυτή η εορτή να ήταν καλύτερα για τη μνήμη εκείνων που έζησαν και πέθαναν τότε. Δεν τους αξίζει αυτός ο περίγελος».

Ευχαριστήρια από την Τανζανία

Από την Ιερά Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής η Γ' τάξη του σχολείου μας πήραν την ακόλουθη ευχαριστήρια επιστολή για την πρωτοβουλία που είχαν να συγκεντρώσουν χρήματα για το ιεραποστολικό έργο που γίνεται στην Τανζανία.

...Σας εκφράζω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη διότι χάρη και στην δική σας προσφορά (360 ΕΥΡΩ) στα δύο χρόνια της ιεραποστολικής μου διακονίας στην Τανζανία, χιλιάδεςΑφρικανοί βαπτίσθηκαν Ορθόδοξοι, ενώ αποπερατώθηκαν:* 4 Ιεροί Ναοί,* 4 Πρεσβυτέρια,* 1 Ιεραποστολικό Κέντρο, * 1 Ορθόδοξη Κλινική, * 16 Πηγάδια και γεωτρήσεις,* 1 Ορθόδοξο Νηπιαγωγείο, και διατέθηκαν 46 Αναπηρικά αμαξίδια,Και συνεχίζονται:* Συσσίπα, *Υποτροφίες, *Εμβολιασμοί,* Εργασίες στους πέντε (5) νέους Ιερούς Ναούς (Ζωοδόχου Πηγής και Οσίου Δαυίδ, Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, Αγ. Παρασκευής, Αγ. Παντελεήμονος, Αγ.Βασιλείου), στη νέα Κλινική «Άγιος Ανδρέας» και στο πρώτο Ορθόδοξο Δημοπκό Σχολείο « Άγιος Βασίλειος».

Με συγκίνηση δεχόμαστε πάντοτε τις προσφορές σας, οι οποίες μας ενθαρρύνουν να προσφέρουμε το χαμόγελο, την ελπίδα και την ζωή στα παιδιά της Τανζανίας.Αυτών των παιδιών τα σκουπισμένα δάκρυα, που καθημερινά πεθαίνουν από τηνελονοσία και τα μολυσμένα ύδατα, θα είναι η καλύτερη μαρτυρία ενώπιον τουΘεού για τις ευλογημένες ψυχές σας.Σας εύχομαι ο δωρεοδότης Κύριος μας Ιησούς Χριστός να ανταποδίδει πλούσια ταελέη Του και να σας χαρίζει κάθε ευλογία, βλέποντας και άλλους συνανθρώπους μαςνα κατανοούν ότι «Χριστός το φως του κόσμου εστίν».

Ο Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως Δημήτριος

Διαβάζοντας ζούμε περισσότερο.

Το κείμενο του Ουμπέρτο Έκο, που ακολουθεί, περιέχεται σε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Del furore di possedere libri» (Edizioni Libreria Malavasi di Milano, 2001). Το βιβλίο αυτό περιέχει απαντήσεις Ιταλών διανοουμένων στο ερώτημα «Γιατί να διαβάζουμε βιβλία;» και γράφτηκε για να διανεμηθεί σε μαθητές της μέσης εκπαίδευσης.

Είναι αλήθεια ότι, όταν δεν συμβαίνει τίποτα, λέμε ότι ο χρόνος δεν περνάει και ότι, όταν έχουμε περάσει ώρες ή μέρες γεμάτοι πάθος, λέμε ότι ο χρόνος πέρασε μέσα σε μια στιγμή. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνον όταν βρισκόμαστε «μέσα» στην πλήξη ή στην έξαρση. Προσπαθήστε όμως τώρα να ξανασκεφτείτε μια πληκτική μέρα ή βδομάδα που περάσατε πριν από κάμποσο καιρό. Θα θυμηθείτε ελάχιστα πράγματα και εκείνες οι ώρες ή οι μέρες, που ήσαν όλες όμοιες, θα κατέχουν ελάχιστο χώρο στη μνήμη σας. Υπάρχουν άνθρωποι που, όταν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους, αφού έκαναν κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, κοιτάζουν προς τα πίσω και θαρρούν πως ούτε καν υπήρξαν στον κόσμο. Όλα πέρασαν με τρομερή ταχύτητα. Σκεφτείτε αντίθετα μία μέρα ή μια βδομάδα, στην οποία συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα, το ένα μετά το άλλο, όλα συγκινητικά (είτε ήσαν χαρές είτε ήσαν σκοτούρες ή πόνοι). Θα θυμηθείτε ώρες ή μέρες γεμάτες, θα έχετε την εντύπωση ότι έχετε ζήσει πάρα πολύ.Εγώ νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αφοσιώνονταν πάντα στην ανασύσταση του παρελθόντος, είτε με το στόμα των γερόντων που αφηγούνταν ιστορίες γύρω από τη φωτιά, είτε μέσα από ιστορίες γραμμένες στα βιβλία.Όποιος, μαζί με τις προσωπικές του αναμνήσεις, έχει στη μνήμη του και εκείνη την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας ή τη μάχη του Βατερλό, θυμάται περισσότερα πράγματα από όποιον δεν γνωρίζει τίποτα για όσα συνέβησαν στους άλλους.Εγώ, ανάμεσα στις αναμνήσεις μου, έχω και μερικές πολύ συγκινητικές, για πράγματα που δεν συνέβησαν σε μένα αλλά στον πατέρα μου ή στη μητέρα μου ή στη γιαγιά μου και που μου τα αφηγήθηκαν (συχνά πάρα πολλές φορές, αλίμονο), έτσι ώστε κατέληξαν να αποτελούν μέρος της δικής μου προσωπικής μνήμης. Ενθυμούμενος περισσότερα πράγματα, είναι σαν να έχω ζήσει για περισσότερο καιρό. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας καλός λόγος για να διαβάζουμε βιβλία, ανεξάρτητα από τους άλλους λόγους, αισθητικούς ή μορφωτικούς, που προβάλλονται συνήθως. Φυσικά, αν διαβάζουμε επειδή μας υποχρεώνουν να το κάνουμε (όπως συμβαίνει μερικές φορές στο σχολείο), η εμπειρία αυτή είναι πληκτική και επομένως είναι από εκείνες που δεν αφήνουν ίχνη στη μνήμη. Αλλά αν διαβάζουμε από πάθος, είναι κάτι διαφορετικό.Κάποτε ο μεγάλος εκδότης Βαλεντίνο Μπομπιάνι είχε πει: «Ένας άνθρωπος που διαβάζει αξίζει για δύο». Μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή τη φράση με την έννοια ότι όποιος διαβάζει είναι πιο καλλιεργημένος και επειδή γνωρίζει περισσότερα πράγματα μπορεί να τύχει να έχει μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή. Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μερικές φορές έχουν επιτυχία ακόμη και άνθρωποι που δεν αξίζουν τίποτα και που δεν έχουν ποτέ διαβάσει τίποτα. Όχι, δεν είναι για την επιτυχία που πρέπει να διαβάζουμε. Είναι για να ζούμε περισσότερο.Στην παιδική μου ηλικία μου συνέβησαν, όπως και σε όλους, τόσα πράγματα, ακόμη και να με βομβαρδίσουν και σας βεβαιώνω ότι ακόμη και η ανάμνηση πολλών νυχτών που περάσαμε στο αντιαεροπορικό καταφύγιο, ενώ ακούγαμε εκρήξεις πάνω από το κεφάλι μας και ωστόσο παίζαμε με τα άλλα παιδιά, είναι συναρπαστικό στοιχείο του παρελθόντος μου. Και όμως έχω την αίσθηση ότι έζησα μια πάρα πολύ μακρά παιδική ηλικία και πολύ γεμάτη, ακριβώς επειδή είναι γεμάτη από αναμνήσεις που έκλεψα από άλλους, τις έκλεψα από τον Σαντοκάν και τον Ιανέζ ενώ διέτρεχαν με το καράβι τους τις θάλασσες της Μαλαισίας, από τον ντ' Αρτανιάν ενώ μονομαχούσε με το Βαρόνο του Γουίντερ, από τον άνθρωπο με τη μάσκα που κυνηγούσε με πάθος την Νταϊάνα Πάλμερ ή και από τον Ρέντσο και τη Λουκία που έφευγαν για τη λίμνη του Κόμο. Ναι, επειδή εκείνο το τμήμα της περισσότερης ζωής που κατακτάει κανείς διαβάζοντας δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε μεγάλα έργα τέχνης και σε ψυχαγωγική λογοτεχνία, αποτελούν μέρος της ζωής μου και η σκάλα της Οδησσού του «Θωρηκτού Ποτέμκιν» και οι καταδιώξεις ταχυδρομικών αμαξών που έχω δει σε γουέστερν. Αλλά, στο βάθος, αποτελούν μέρος της ζωής μου και μη μυθιστορηματικές υποθέσεις, ιστορίες με δεινόσαυρους, ο τρόπος με τον οποίο η μαντάμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο, ορισμένα αιώνια ερωτήματα για τον κόσμο, τη ζωή και το θάνατο.Σε κάθε περίπτωση μην αφήνετε να σας εκβιάζουν όσοι λένε ότι πρέπει να διαβάζουμε μόνο σημαντικά βιβλία. Έχω ζωηρές και υπέροχες αναμνήσεις από βιβλία ίσως ανούσια, τα οποία όμως μου τροφοδότησαν μακρά απογεύματα έξαρσης. Είμαι πολύ ευγνώμων σε όλους εκείνους οι οποίοι, γράφοντας για μένα, μου προσέφεραν μια ζωή τόσο μεγάλη, ώστε δεν κατορθώνω να τη θυμηθώ όλη μονομιάς και πρέπει να τη θυμάμαι με δόσεις. Γι' αυτό ελπίζω να ζήσω για πολύ, για να θυμάμαι όλα αυτά που μου έχουν αφηγηθεί.Ίσως όταν είμαστε πολύ νέοι δεν σκεφτόμαστε ότι αξίζει τον κόπο να ζήσουμε πολύ, αλλά σας βεβαιώνω ότι καθώς περνούν τα χρόνια (ήδη μετά τα τριάντα και τα σαράντα) το να έχει ζήσει κανείς περισσότερο δεν είναι κάτι άξιο περιφρόνησης. Επομένως, το να διαβάζουμε τώρα είναι μια καλή εξασφάλιση, δεν λέω για τα γηρατειά, αλλά για μιαν ωριμότητα που δεν θ' αργήσει να 'ρθει. Κι αυτό πέρα από την απόλαυση που θα νιώσουμε τώρα. Αν κάθε τηλεοπτική εκπομπή είναι όμοια με εκείνη της προηγούμενης βδομάδας, κάθε βιβλίο, ακόμη και το πιο ανόητο, είναι διαφορετικό από ένα άλλο.

Αναδημοσίευση από την εφ. Ελευθεροτυπία (ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/09/2001)

25η Μαρτίου: Ασήμω Λιδωρίκη

Αποσπάσματα από κείμενο του 1930 και ελαιογραφία της ηρωίδας με φόντο την Ακρόπολη. Η ελαιογραφία αυτή ήταν η αφίσα στην έκθεση που έγινε στην Αθήνα με θέμα «Ελλάδα του 19ου Αιώνα».
Σημείωση: Τηρούμε αυτούσια την ορθογραφία του κειμένου.
«Στις ιστορικές οικογένειες της Ελλάδος ανήκουν και οι Λιδωρίκηδες, με πρόγονό τους τον κοτζάμπαση Αναστάση Λιδωρίκη, από τ' ομώνυμο χωριό...
... Ο Αναστάσης Λιδωρίκης έλαβε μέρος στις Εθνικές Συνελεύσεις, ως αντιπρόσωπος της επαρχίας του. Εκεί γνωρίστηκε με τον γενναίο καπετάν Κάρμα και τούδωσε γυναίκα μια από τις αδελφές του. Λίγο όμως αργότερα ο Κάρμας σκοτώθηκε στη μάχη των Πεντεφιών. Άλλη αδελφή του ο Λιδωρίκης, την περίφημη για την ωμορφιά της και τη γενναιότητά της Ασήμω, την έδωκε στο στρατηγό Γκούρα.
Η Ασήμω "με τα κουμπούρια της" παρακολουθούσε πάντα τον άντρα της στις μάχες, και κλείστηκε μαζύ του στην Ακρόπολι, όταν την επολιόρκησαν οι Τούρκοι. Κατά την πολιορκία αυτή ο Γκούρας, ως γνωστόν, εσκοτώθηκε. Τότε συνέβη και η ακόλουθη χαρακτηριστική σκηνή: Ενώ τα παλληκάρια του Γκούρα κλαίγανε τον αρχηγό τους, η χήρα του ξεφώνισε άξαφνα:
- ΠΑΦΤΕ, ΜΩΡΕ! Όσο καιρό ζούσε, τον ποτίζατε χολή και ξύδι, σαν το Χριστό, τι τον κλαίτε άδικα τώρα;... Αν θέλετε να σας συγχωρέση η ψυχή του, κυττάχτε πώς θα σώσετε τούτο το Κάστρο, κι' όχι να κλαίτε, σα γυναίκες. Εγώ, που θα 'πρεπε να ρίξω τα μαλλιά μου κάτου και να μοιρολογήσω, κυττάχτε με! Ζώστηκα το σπαθί του και γίνουμαι εγώ καπετάνιος σας, να σώσουμε την Ακρόπολι και να λευτερώσουμε την πατρίδα μας από τη σκλαβιά!
Τα λόγια αυτά της Γκούραινας έφεραν σπουδαίο αποτέλεσμα. Τα δάκρυα της λύπης και της απελπισίας έπαψαν. Σήκωσαν όλοι με κουράγιο τα χέρια κι' ωρκίστηκαν τυφλή υπακοή στην καπετάνισσά τους, η οποία, αφού έθαψε τον άντρα της, ανέλαβε τη φρουραρχία της Ακροπόλεως. Και η στρατιωτική ζωή, επάνω στον ένδοξο Βράχο εξακολούθησε σαν να μην είχε συμβή τίποτα... Η Νταλιάνα (έτσι έλεγαν τα παλληκάρια τη Γκούραινα) κυβερνούσε με χέρι αντρικό, σιδερένιο και όλοι την υπάκουαν με σεβασμό.
Διηγούνται ακόμα πως όταν ο Κριεζώτης, ανοίγοντας δρόμο μέσα από τους Τούρκους, μπήκε στην Ακρόπολι για να ενισχύση τους πολιορκουμένους, έμεινε σαστισμένος από την αρρενωπή ωμορφιά της Γκούραινας και θέλησε να την κάμη γυναίκα του, μα η χήρα ήθελε να μείνει πιστή στη μνήμη του σκοτωμένου αντρός της.
Η ΓΚΟΥΡΑΙΝΑ με τους συγγενείς της κατοικούσαν στο Ερεχθείο, στη βορεινή πλευρά, που ήταν προφυλαγμένη και θολοσκέπαστη. Στα υπόγεια του Ερεχθείου ήταν τα πυρομαχικά... Οι Τούρκοι είχαν στήσει ένα κανόνι στην Αγία Μαρίνα, και βαρούσαν με λύσσα το Ερεχθείο. Στις 12 Ιανουαρίου 1827, περασμένα μεσάνυχτα, μια μπάλα κανονιού βρήκε τη σκεπή. Το αρχαίο χτίριο τραντάχτηκε συθέμελο, ένα μέρος της σκεπής με όλο της το χώμα έπεσε και πλάκωσε τους ανθρώπους, που κοιμόνταν μέσα. Χάθηκαν έντεκα, γυναίκες και παιδιά. Το πρωί οι άλλοι πολιορκούμενοι, σκάβοντας, βγάλανε το κορμί της Γκούραινας. Ήταν ζεστό ακόμα. Κείνη δα τη στιγμή, θα 'χε ξεψυχήσει... Αμέσως, ο Γιάννης Μαμούρης, συγγενής του Γκούρα και υποφρούραρχος της Ακροπόλεως, έζωσε το σπίτι με τα παλληκάρια του, για να μην αρπάξη κανείς τους θησαυρούς του Γκούρα...
Έτσι χάθηκε η γενναιόψυχη Ασήμω, η κόρη του Αναστάση Λιδωρίκη, η "νέα Ιουδήθ", όπως τη γράφει ένας σύγχρονός της ιστορικός, η "έμφρων Ασήμω", όπως τη χαρακτηρίζει ο Βυζάντιος. Μαζύ της σκοτώθηκε και η αδελφή της χήρα του Κάρμα, με τα τέσσερα παιδιά της... Τις έθαψαν με πολεμικές τιμές σε μιαν άκρη της Ακροπόλεως!».
Αυτά για να μαθαίνουμε... Αυτά για να τιμούμε...

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα», 24-3-2007

Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Σύμφωνα με πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα, ερχόμαστε δεύτεροι, μετά το Βέλγιο, σε επιθέσεις και γενικά χρήση βίας κατά των μεταναστών· και σε αναλγησία πολλές φορές, όταν τους προσφέρουμε εργασία σε απάνθρωπες συνθήκες, αντί 1,5 ευρώ την ώρα -τόσο περισσότερο όσο πιο φτωχοί, εκτεθειμένοι και ανυπεράσπιστοι είναι. Αυτοί εξάλλου αποτελούν την πλειονότητα των αστέγων στη χώρα μας -17.000 πανελλαδικά, οι 6.000 στην Αθήνα.
Το παρακάτω ποίημα του νέου ποιητή Κώστα Καρτελιά αφιερώνεται σ' αυτούς.
«Χωρίς ταυτότητα και όνομα υπάρχω
ανάμεσα σ' ανθρώπους σαν και μένα
και τα όνειρά μου τα μικρά κι απειλημένα
με ένα σταυρό πάνω στο χώμα υπογράφω.
Το πού θα πάω είναι το μόνο που θυμάμαι
μέσα στο πλήθος σε μια πόλη που δεν ξέρω
Τη μοναξιά της ύπαρξής μου μεταφέρω
από παγκάκι σε παγκάκι που κοιμάμαι.
Κάποιος με έδειχνε και φώναζε εμένα
μα εγώ δε γύρισα καθόλου να κοιτάξω
γιατί στην πόλη αυτή δεν γνώριζα κανένα
γιατί στην πόλη αυτή εγώ ήμουν ο Κανένας».

Βάλτε την ενέργεια μέσα στην τάξη σας!

Δείτε τη συμμετοχή του σχολείου μας στο διαγωνισμό με τίτλο “Η Ενέργεια είναι το μέλλον μας”που είναι ένα σχέδιο συνεργασίας μεταξύ του European Schoolnet και της PlasticsEurope, την ένωση των κατασκευαστών πλαστικών, με σκοπό να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές να αντιληφθούν πως η κατανάλωση ενέργειας επηρεάζει την κλιματική αλλαγή. Το μήνυμα που δίνουν η Ματίνα, η Ειρήνη και ο Αλέξανδρος πρέπει να μας προβληματίσει όλους!

Ζωγραφίζω την ποίηση

Η 21 Μαρτίου είναι μέρα αφιερωμένη στην ποίηση. Τι θα λέγατε να τη γιορτάζαμε κι εμείς ζωγραφίζοντας...ένα ποίημα; Διάλεξε ένα ποίημα από το βιβλίο σου των Νεοελληνικών κειμένων ή από όποιοάλλο βιβλίο έχεις, πάρε χαρτί μεγέθους Α4 (χαρτί φωτοτυπίας) και μπογιές (ότι είδος θέλεις), διάβασε προσεκτικά το ποίημα που διάλεξες και άφησε ελεύθερη τη φαντασία σου να δημιουργήσει.'Ολες οι ζωγραφιές θα παρουσιαστούν σε μία έκθεση που θα γίνειστο σχολείο.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του έργου "Αναφορά στο Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη

Κι εκεί που περίμενα, σα να μετακουνήθηκαν οι πέτρες κι άκουσα μεγάλη αναπνοή. ... ήσουν εσύ Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκοσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιγμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτερούγες, και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι.

Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένοιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύνεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.

Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταξα. 'Eκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου, έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν.

'Aπλωσες τότε το χέρι, σα να πνίγομουν κι ήθελες να με σώσεις. Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου, πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα, έκαιγε. 'Aγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω.

-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μιαν προσταγή.

Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου. δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά. ως τις ρίζεςτου μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.

-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου... Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα νάβγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. 'Εφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.

-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.

Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε: -Φτάσε όπου δεν μπορείς !...

Εκθεση για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη

Σας προσκαλούμε στην κινητή έκθεση-αφιέρωμα στο έργο και τη ζωή του σπουδαίου μας συγγραφέα που περιλαμβάνει πορτραίτα και εργοβιογραφικά στοιχεία του Ν. Καζαντζάκη,
στο ισόγειο του 2ου-5ου Γυμνασίου Κοζάνης από τις
12 ως 17-3-2005, ώρες λειτουργίας σχολείου.
(Διοργάνωση: Σχολική Βιβλιοθήκη 2ου Γυμνασίου Κοζάνης . Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.)

Εκθεση για τη ζωή και το έργο του Ν. Καζαντζάκη

Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ο πρώτος νεοέλληνας συγγραφέας που κέρδισε παγκόσμια αναγνώριση, ο πρώτος που απέκτησε ένα πλατύ και φανατικό αναγνωστικό κοινό, ο πρώτος που κίνησε το ενδιαφέρον του κοινού αυτού με τις ιδέες του, που η ζωή του προκάλεσε τόσες συζητήσεις όσες και τα βιβλία του. Μυθιστορήματά του γυρίστηκαν ταινίες, βιβλία γράφτηκαν γι' αυτόν, όχι μόνον από Έλληνες, αλλά και από ξένους νεοελληνιστές και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, δημιουργήθηκε ένα Μουσείο αφιερωμένο αποκλειστικά σ' αυτόν. Φέτος, 50 χρόνια από το θάνατό του, η Σχολική Βιβλιοθήκη του 2ου Γυμνασίου Κοζάνης σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου οργανώνει μία έκθεση - αφιερωμένη στο μεγάλο μας συγγραφέα από τις 12-3-2007 ως τις 17-3-2007. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό κατά τις ώρες λειτουργίας του σχολείου.

Επίσκεψη στον Μητροπολίτη μας

Στις 7 Μαρτίου εννιά μαθητές της τρίτης τάξης, συνοδευόμενοι από δύο καθηγήτριες του σχολείου μας, επισκέφτηκαν τον Σεβ. Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο στα πλαίσιο του προγράμματος etwinning, που υλοποιούν στο μάθημα των Θρησκευτικών. Ο Μητροπολίτης μας υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα και απάντησε με υπομονή σε κάθε ερώτηση που έθεσαν οι μαθητές. Μας έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα και μίλησε στα παιδιά με απλότητα και αγάπη. Τέλος δίνοντάς μας την ευχή του, μας χάρισε από ένα αναμνηστικό και λεμόνια και πορτοκάλια που έφερε από την ιδιαίτερή του πατρίδα. Από αυτήν την επίσκεψη θα θυμόμαστε πάντα τη συμβουλή του προς τους νέους, να ψάχνουν συνεχώς και να αναζητούν την αλήθεια, χωρίς να μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και ότι αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως θρησκείας είναι η αγάπη και η φιλία.

Τοιχογραφία

Ο καθηγητής των καλλιτεχνικών του σχολείου μας κ. Γ. Πολύζος μαζί με ομάδα μαθητών της τρίτης τάξης αποφάσισαν τον καλλωπισμό του σχολείου. Και τι καλύτερο από το να στολιστεί ένας κοινόχρηστος χώρος με μια ωραία τοιχογραφία; Το θέμα σάς το φυλάγουμε για έκπληξη, καθώς θα βλέπετε την τοιχογραφία να ολοκληρώνεται!

Λεύκωμα του σχολείου μας!

Η πρώτη εργασία της φετινής σχολικής χρονιάς είναι γεγονός. Μπορείτε όλοι να τη δείτε στη βιβλιοθήκη μαζί με άλλες εργασίες και να πάρετε ιδέες από τον τρόπο που δούλεψαν οι συμμαθητές σας.

Μπράβο στους μαθητές του Α1 και στον καθηγητή τους τον κ. Μυλωνά!!

Ψηφοφορία για την Ακρόπολη

Πλησιάζουν οι μέρες μέχρι να καθοριστούν τα νέα 7 θαύματα του κόσμου και η εν εξελίξει παγκόσμια ψηφοφορία, η οποία διεξάγεται πυρετωδώς μέσω του Internet, θέτει μέχρι στιγμής την Ακρόπολη στον κίνδυνο να μην βρίσκεται πλέον ανάμεσά τους . Το περίφημο ελληνικό μνημείο βρίσκεται μέχρι στιγμής στην όγδοη θέση, ανάμεσα σε 21 ποψηφιότητες κι αν δεν
ψηφίσουμε όλοι με σκοπό να την ανεβάσουμε κατά μία θέση και να την εντάξουμε πάλι στα μνημεία τα οποία θα αποτελούν από τις 7/7/2007 (τότε θα ανακοινωθούν α αποτελέσματα στη Λισσαβώνα) τα νέα 7 θαύματα του κόσμου κινδυνεύουμε να μας φάει η μαρμάγκα της αδιαφορίας ακόμα μία φορά. Γι' αυτό οφείλουμε να βάλουμε κι εμείς το xεράκι μας, για να
διατηρήσουμε την Ακρόπολη μέσα σε αυτά. Η σειρά έως τώρα είναι: Τα μέχρι στιγμής 7 θαύματα του κόσμου (θέσεις 1-7) : Colosseum, Great Wall, Machu Picchu, Petra, Pyramids of Giza, Statues of Easter Island, Taj Mahal Middle
Στις επόμενες 7 θέσεις (8-14):
Acropolis, Angkor, Chichen Itza , Eiffel Tower , Kremlin/ St. Basil, Stonehenge
Τελευταίες 7 θέσεις (15-21):
Alhambra, Haria Sofia ( η Αγιά Σοφιά στην Πόλη), Kiyomizu Temple, Μeuschwanstein Castle, Statue of Liberty, Sydney Opera House, Timbuktu.
Υπάρχει «ελληνική σημαία» στο site για να δείτε τον τρόπο ψηφοφορίας στη γλώσσα μας και μετά την ψήφο θα ζητηθεί επιβεβαίωση, με γράμμα που θα σας στείλουν με e- mail. Εμείς και όλοι οι μαθητές μας ψηφίζουμε δαγκωτό για την Ακρόπολη, στο site http://www.new7wonders.com/

Οκτώ τρόποι για να μισήσουν τα παιδιά το βιβλίο

Να τους λέμε συνέχεια :
1.Αντί να βλέπεις τηλεόραση διάβασε ένα βιβλίο
2.Κάποτε τα παιδιά διάβαζαν περισσότερο
3.Τα σημερινά παιδιά χάνουν το χρόνο τους χαζεύοντας
4.Φταίνε τα παιδιά που δεν αγαπούν το διάβασμα
5.Διάβαζε ένα βιβλίο ως το τέλος του
6.Μεγάλωσες και δεν πρέπει να σου διαβάζω δυνατά εγώ
7.Διάβασε ό,τι διάλεξα εγώ για σένα
8.Διάβαζε!!!!

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

1.Το δικαίωμα να μη διαβάζει
2.Το δικαίωμα να αφήνει αδιάβαστες κάποιες σελίδες
3.Το δικαίωμα να μην τελειώσει κάποιο βιβλίο
4.Τα δικαίωμα να διαβάζει οποιοδήποτε βιβλίο
5.Το δικαίωμα να ξαναδιαβάζει
6.Το δικαίωμα να ταυτίζεται με ό,τι διαβάζει
7.Το δικαίωμα να διαβάζει οπουδήποτε
8.Το δικαίωμα να διαβάζει αποσπασματικά
9.Το δικαίωμα να διαβάζει δυνατά
10.Το δικαίωμα να σωπαίνει

Πηγή : απόσπασμα από μαθητική εφημερίδα

-------------------------------------------------
This mail sent through Greek School Network: http://www.sch.gr/
Το μήνυμα εστάλη μέσω του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου: http://www.sch.gr/

Βάλτε την ενέργεια μέσα στην τάξη σας!

Το Ευρωπαϊκό Σχολικό Δίκτυο προσκαλεί μαθητές ηλικίας 11 ως 18 ετών να πάρουν μέρος στο “Η ενέργεια είναι το μέλλον μας” ένα διαγωνισμό για πόστερ και σλόγκαν. Οι Συμμετοχές θα πρέπει να αναπαριστούν τις απόψεις των μαθητών για την εξοικονόμηση ενέργειας και τις λύσεις για ανανεώσιμες μορφές ενέργειας.
Οι τρεις κορυφαίοι νικητές από κάθε κατηγορία, συνολικά 12, με τους συντονιστές καθηγητές τους, θα επιβραβευθούν με ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, για να παρακολουθήσουν την τελετή απονομής βραβείων του “Η ενέργεια είναι το μέλλον μας” .
Η τελετή έχει σχεδιαστεί αρχικά να διεξαχθεί στις αρχές Ιουνίου 2007. Ο πρώτος νικητής από κάθε κατηγορία θα κερδίσει ένα iPOD και μια συσκευή που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια , εκτός του ταξιδιού στις Βρυξέλες. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού:

http://www.futurenergia.org

Νέο etwinning project

Φέτος το σχολείο μας συμμετέχει πάλι στο etwinning με μια εργασία στα Θρησκευτικά. Στην εργασία παίρνουν μέρος 26 μαθητές από την τρίτη τάξη. Ο τίτλος της εργασίας είναι"Όψεις της θρησκείας στην Ευρώπη" και το σχολείο με το οποίο συνεργαζόμαστε είναι το Hoejby Skole από το Odense της Δανίας. Οι μαθητές που συμμετέχουν με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών, θα συγκεντρώσουν πληροφορίες με στόχο να γνωρίσουν πλευρές της θρησκείας των συμμαθητών τους στη Δανία, εξετάζοντας θέματα όπως χώροι λατρείας, ιερά αντικείμενα, θρησκευτικές γιορτές, θρησκευτικός τρόπος ζωής, ιδέες και αξίες. Εξετάζοντας ένα κοινό θέμα και ανταλλάσσοντας υλικό, οι μαθητές θα γνωρίσουν πλευρές της θρησκείας των άλλων και θα αντιληφθούν την ποικιλία της έκφρασης του θρησκευτικού βιώματος. Το τελικό προϊόν της εργασίας θα είναι αρχεία με παρουσιάσεις, τα οποία θα ανταλλάξουν οι μαθητές και ένα ιστολόγιο (blog) όπου θα ανταλλάξουν απόψεις για το θέμα που επιλέχτηκε, αλλά και θα σχολιάσουν τις εργασίες τους. http://re-twinproject.blogspot.com