Τα παλιά παιχνίδια

Αναρωτιέται ο Κ. Γεωργουσόπουλος στην εφ. Τα Νέα : "Πώς να καταλάβεις ένα παιδί που παίζει μόνο του στο σκοτάδι, στο Ίντερνετ καφέ και ακούει προσωπική μουσική ενώ είναι παρέα με άλλους, με mp3;" και μας περιγράφει με πολύ γλαφυρότητα τα δικά του παιδικά παιχνίδια. Αν θέλετε να διαβάσετε όλο το άρθρο: Εφ. Τα Νέα

Κλέφτες και αστυνόμοι, Ρομπέν των Δασών, Ιβανόης, αλλά και παιχνίδια τύχης με τον «Βεζύρη». Βεζύρης δε ήταν το κότσι του αρνιού του Πάσχα που στο παιχνίδι έπαιζε τον ρόλο ζαριού και ο νικητής είχε το ελεύθερο να απαιτήσει από τους ηττημένους μια υποτακτική συμπεριφορά.

Παίζαμε τα σκλαβάκια, το κρυφτό, το κυνηγητό, όλα ομαδικά παιχνίδια, τα αγάλματα και βέβαια τα γκαζάκια, τους βώλους, όπου υπήρχαν δεξιοτέχνες σ΄ αυτό το πρωτόγονο επίγειο μπιλιάρδο, που μπορούσαν να σημαδέψουν το αντίπαλο γκαζάκι ωθώντας το δικό τους γκαζάκι με τον αντίχειρα και σε δέκα μέτρα απόσταση.

Φαντασία, δεξιότητες, αυτοσχεδιασμοί, αλλά κυρίως συντροφικότητα, άμιλλα, πείσμα, αλλά μέσα σε κανόνες ελεγχόμενους και συμφωνημένους.

Τι ζήλεια νιώσαμε μια ολόκληρη γειτονιά, όταν γύρω στα 1948 έφτασε το πρώτο ποδήλατο με συνομήλικό μας ιδιοκτήτη.

Υπήρχαν ποδηλάτες στη μικρή μας πόλη που νοίκιαζαν ποδήλατα. Αλλά ποδήλατο κατάδικό μας! Τώρα το αποκαλύπτω και δεν το έχω πει στον ίδιο, αν θυμάμαι καλά.

Ήταν ο Νίκος Μουζέλης, ο σημερινός έξοχος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, καθηγητής του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς, που μας έβγαλε το μάτι.

Εμείς αυτοσχέδια πατίνια, με κλεμμένα από παλιά εγκαταλελειμμένα γερμανικών αυτοκινήτων ρουλεμάν. Και πώς να τσουλήσουν τα έρμα, όταν μόνο ο δρόμος εισόδου στην πόλη ήταν άσφαλτος; Ευτυχώς, αυτός ήταν κατηφόρα και συχνά κάναμε «καλπάζοντας» και τρία χιλιόμετρα. Αλλά μετά έπρεπε να ανεβάσουμε το πατίνι αγκομαχώντας στον ανήφορο.

Λίγα λόγια...

Ένα άμεσο, ειλικρινές και σκληρό e-mail, που διάβασα στην εφ. Ελευθεροτυπία, αντικατοπτρίζει νομίζω τις σκέψεις, τα πιστεύω, των περισσοτέρων μας. Ανάμεσα στις αράδες του θα βρείτε δικές σας ανησυχίες, φόβους, ντροπή, αλλά και ελπίδα. Σας το αντιγράφω:

«Πώς να εκφράσεις την απόγνωση; Τη συσσωρευμένη θλίψη, την οργή, τα διάχυτα ερωτηματικά; Ποια σκέψη να προηγηθεί και ποια θα μπορούσε να είναι γόνιμη; Χρήσιμη; Ποιος λόγος να αποφύγει την ανιαρή, άνευρη και συμβιβασμένη κοινοτοπία; Το δημόσιο διαγωνισμό συνδυασμένης "συμπαράστασης και αγανάκτησης"; Μόνο σιωπή! Αμείλικτη, αποφασιστική, αδιαπραγμάτευτη! Σιωπή προς όλους, σαν ήσυχος, μαύρος ποταμός που παρασέρνει. Ξεπλένει ανομίες και αυθαιρεσίες, λόγια πολλά και άδεια, ύφη περισπούδαστα, κενά και τιποτένια. Καιρό τώρα αναρωτιέμαι: Μα ποιος επιτέλους θα βγει να πει αυτό που όλους μας πνίγει; Κοιτάζω γύρω παντού και θέλω να φωνάξω: Ε! Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Είναι γυμνός δεν το βλέπετε; Γυμνός αυτός κι ο θησαυρός του χάντρες!

Θυμάμαι ρήση πολιτικού ανδρός: "Ο πολιτικός δεν (πρέπει να) είναι λαπάς σαν τους ποιητές": Κι όμως αυτούς τους δεύτερους αναζητώ απεγνωσμένα! Λίγα λόγια να μας ξεδιψάσουν από την ανομβρία. Να δείξουν ένα νέο δρόμο, να βοηθήσουν να στρέψουμε το βλέμμα προς το φως που χάσαμε κάπου στο δρόμο και γυρνάμε σαν τους τυφλοπόντικες. Χαμερπείς, σκονισμένοι κι ανήμποροι. "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", είπε ο μέγας τεχνίτης και συνόψισε το λυτρωτικό δράμα και το μεγαλείο μιας στιγμής και μιας κοινότητας. Που πάνω στη συμφορά της, βρήκε για λίγο τη χαμένη "Βασιλεία". Τη χαρά της κοινότητας και των ιδανικών που αρκούν να μετατρέψουν μερικά εξαθλιωμένα σώματα σε φάρους ελπίδας και πνεύμα!

Σας ψάχνω να εκφράσετε αυτό που ζούμε και μας τρώει τα σωθικά. Μόνοι, στερημένοι νοήματος και χαράς, να βλέπουμε παντού πλαστικά σκηνικά και ψεύτικα χαμόγελα που περιγράφουν άλλοτε χαζοχαρούμενα κι άλλοτε με προσποιητές ή απλοϊκές ρυτίδες ανησυχίας τον κόσμο, όπως αυτός δεν είναι! Πολίτες, παιδιά, ασύνδετες νησίδες που ασφυκτιούν και ξαμολιούνται με δεμένα μάτια (ποιος τους δίδαξε αλλιώς;) να βρουν τον "εχθρό". Ανελεύθεροι Πολιορκητές!». Νίκος Κασκαβέλης

Μάθημα στη Βιβλιοθήκη

Χθές η μικρή μας βιβλιοθήκη μας γέμισε από παιδιά. Οι 30 μαθητές του Γ3 έκαναν ένα διαφορετικό μάθημα λογοτεχνίας. Με τη βοήθεια των δύο σχολικών συμβούλων των φιλολόγων κ. Έλσας Μυρογιάννη και Κατερίνας Ρεβάνογλου πήραν μέρος σε μια ομαδοκεντρική-διερευνητική διδασκαλία για τον Νίκο Καζαντζάκη. Οι μαθητές εργάστηκαν χωρισμένοι σε ομάδες από την καθηγήτριά τους κ. Ποζουκίδου και η κάθε ομάδα ερεύνησε μια πτυχή της ζωής και του έργου του μεγάλου μας συγγραφέα.

Οι ομάδες εργάστηκαν τόσο με έντυπο υλικό που είχε ετοιμαστεί από πριν όσο και με έρευνα στο Διαδίκτυο όπου περιηγήθηκαν στο Μουσείο Καζαντζάκη και σε άλλους κατάλληλους ιστοχώρους. Χρησιμοποίησαν για την έρευνά τους βιβλία από τη σχολική μας βιβλιοθήκη, όσο και CD και DVD για τον συγγραφέα. Στο τέλος η κάθε ομάδα παρουσίασε τα αποτελέσματα της έρευνας. Ακολούθησε ένας εποικοδομητικός διάλογος των συμβούλων με τους καθηγητές που παρακολούθησαν το μάθημα για τον τρόπο οργάνωσης παρόμοιων μαθημάτων στη Σχολική Βιβλιοθήκη.

Θα θέλαμε όμως και τη δική σας γνώμη παιδιά για το μάθημα αυτό. Σας άρεσε; Θα θέλατε να γίνονται συχνά τέτοια μαθήματα στο σχολείο; Ποια είναι η κριτική σας για το μάθημα και οι δικές σας προτάσεις;

Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες σαν τον Shay, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι' αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πως ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν. Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Μια ρομαντική ιστορία

Το βρήκαμε στο blog: http://blogs.sch.gr/tgiakoum/

Γράψτε μας αν σας άρεσε.

Mάθημα Ιστορίας στη Βιβλιοθήκη

Η σχολική μας βιβλιοθήκη δέχτηκε σήμερα τους μαθητές του Α3 για ένα διαφορετικό ομαδοσυνεργατικό μάθημα Ιστορίας. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες από την καθηγήτριά τους και η κάθε ομάδα εξέτασε μία διαφορετική πτυχή του θέματος του Β' Ελληνικού Αποικισμού κατά την Αρχαϊκή εποχή. Η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης μοίρασε στις ομάδες των μαθητών συγκεκριμένα φύλλα εργασίας και τα παιδιά άρχισαν να εργάζονται. Όλοι οι υπολογιστές της Βιβλιοθήκης χρησιμοποιήθηκαν από τους μαθητές για περιήγηση σε λογισμικό Ιστορίας και ιαγαναζήτηση υλικού στο Διαδίκτυο. Παράλληλα μία καθηγήτρια του σχολείου βοηθούσε τους πιο αδύναμους μαθητές να ακολουθήσουν την πορεία της ομάδας τους και να λύσουν τις απορίες τους. Το μάθημα ολοκληρώθηκε στην τάξη όπου οι ομάδες παρουσίασαν τα ευρήματά τους. Δείτε κάποια από τις δημιουργίες των μαθητών:

Για την 28η Οκτωβρίου

Γιορτάσαμε πάλι στο σχολείο μας την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Ο Διευθυντής του σχολείου κ. Τσιτούρας μίλησε στα παιδιά παραδίνοντας τη σημαία του σχολείου σ¨τον σημαιοφόρο.

Ένα απόσπασμα από την ομιλία του: " Ένας στρατιώτης ονόματι Κωνσταντίνος Κουκίδης ο οποίος φρουρούσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη όταν οι Γερμανοί ανέβηκαν για να την αντικαταστήσουν με τη δική τους, αφού τύλιξε τη σημαία γύρω από το σώμα του, έπεσε από τον ιερό βράχο και σκοτώθηκε. Με ριψοκίνδυνη ενέργεια δύο φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας ανέβηκαν στην Ακρόπολη και αιφνιδιάζοντας τη γερμανική φρουρά κατέβασαν τη σβάστικα. Αυτά το 1940. Σήμερα η ελληνική σημαία χλευάζεται και όσοι αισθάνονται ρίγη στην έπαρσή της θεωρούνται εθνικιστές! Διανοούμενοι αλλά και πολιτικοί τη χαρακτηρίζουν ατιμωρητί απλό πανί και το πανελλήνιο «απολαμβάνει» κατά καιρούς από την τηλεόραση την καύση της είτε έξω από το Πολυτεχνείο είτε στα γήπεδα, όπου ο φανατισμός του οπαδού ενδύεται την φιλοπατρία!

Γιατί πολέμησαν οι ήρωες του 40; Γιατί στάθηκαν άγρυπνοι τουρτουρίζοντας στο κρύο υπό θερμοκρασία που κατέβαινε και 20 βαθμούς κάτω από το μηδέν, νηστικοί και ψωριασμένοι; Γιατί δεν αναζητούσαν την ευκαιρία που δεν άφηνε ο ιταλός στρατιώτης να πάει χαμένη και δεν παραδινόταν; Γιατί τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν από κρυοπαγήματα ή άφησαν την τελευταία τους πνοή στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου και βορειότερα; Ασφαλώς γιατί είχαν οράματα και ιδανικά. Είχαν πίστη στον Θεό και αγάπη στην πατρίδα. Οι ήρωες της Πίνδου, πιστοί στο χρέος τους έγραψαν το έπος του 1940. Αυτό το έπος αλλά και τους υπόλοιπους εθνικούς αγώνες των προγόνων μας, παιδιά, συμβολίζει η σημαία. Γι αυτό και η πολιτεία έχει θεσπίσει την παράδοση του εθνικού μας συμβόλου, της σημαίας, σ' εκείνους τους μαθητές που αρίστευσαν και διακρίθηκαν ανάμεσα στους συμμαθητές τους, για να εκπροσωπούν το σχολείο σε κάθε εθνική και θρησκευτική γιορτή..."

Αυτόν τον γρίφο ποιος θα τον λύσει;

Υπάρχουν πέντε σπίτια διαφορετικών χρωμάτων.
Σε κάθε σπίτι ζει ένας άνθρωπος διαφορετικής εθνικότητας.
Καθένας από τους πέντε αυτούς ιδιοκτήτες πίνει ένα συγκκριμένο είδος ποτού,
έχει ένα συγκεκριμένο χόμπυ
και ένα κατοικίδιο.
Όλοι έχουν μεταξύ τους διαφορετικά είδη ποτών, διαφορετικά χόμπυ και
διαφορετικά κατοικίδια.

Η ερώτηση είναι : Ποιος έχει το ψάρι;

Τα δεδομένα είναι τα εξής:
1) Ο Άγγλος μένει στο κόκκινο σπίτι.
2) Ο Σουηδός έχει σκύλο.
3) Ο Δανός πίνει τσάι.
4) Το πράσινο σπίτι βρίσκεται αριστερά από το άσπρο σπίτι.
5) Ο ιδιοκτήτης του πράσινου σπιτιού πίνει καφέ.
6) Αυτός που παίζει γκολφ, εκτρέφει πουλιά.
7) Ο ιδιοκτήτης του κίτρινου σπιτιού ασχολείται με το κολύμπι.
8) Αυτός που μένει στο μεσαίο σπίτι πίνει γάλα.
9) Ο Νορβηγός μένει στο πρώτο σπίτι.
10) Αυτός που παίζει μπάσκετ μένει δίπλα σ' αυτόν που έχει γάτες.
11) Αυτός που έχει άλογο μένει δίπλα σ' αυτόν που ασχολείται με το κολύμπι.
12) Αυτός που παίζει τάβλι πίνει μπύρα.
13) Ο Γερμανός είναι καλός σκακιστής.
14) Ο Νορβηγός μένει δίπλα στο μπλε σπίτι.
15) Αυτός που παίζει μπάσκετ έχει έναν γείτονα που πίνει νερό.

Αυτόν τον γρίφο τον έγραψε ο Einstein υποστηρίζοντας ότι το 98% των ανθρώπων δεν μπορούν να τον λύσουν. Σας τον δίνουμε εδώ ελαφρώς τροποποιημένο.
Καλή επιτυχία!

Αφιερωμένο σε όσους γκρινιάζουν συνεχώς

Ανθολόγιο ή διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού έργου;

Έντονος προβληματισμός επικρατεί για το μάθημα των Νεοελληνικών Λογοτεχνικών Κειμένων. Ο αρθρογράφος παρακάτω επιχειρηματολογεί υπέρ της δεύτερης επιλογής. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

"Σε μια εποχή όπου τα παιδιά μας δεν μπορούν να συγκεντρωθούν εύκολα επειδή έχει διεισδύσει στην κοινωνία μας η τεχνολογία, η ανθολογία ενισχύει τη διάσπαση της σκέψης. Η ανθολογία, που παρέχει διάσπαρτες πληροφορίες ιστορικές και βιογραφικές, είναι από τη φύση του αποσπασματικό έργο. Δεν μπορεί η ανάγνωση οποιασδήποτε ανθολογίας να δώσει στο παιδί εκείνα τα ουσιαστικά στοιχεία που δίνει η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου. Ποια είναι αυτά; Η συγκέντρωση, η προσήλωση, η σκέψη, η παρακολούθηση της εξέλιξης μιας πλοκής, η χρήση της γλώσσας, η ορθογραφία. Οπως μας έχουν πει οι ειδικοί (και το γνωρίζει ο κάθε γονιός) η ανάγνωση σε μικρές ηλικίες οδηγεί στη βελτίωση των διανοητικών ικανοτήτων των παιδιών."

Διαβάστε τη συνέχεια στην "Καθημερινή"

Για τους κακούς μαθητές...

Σε μια εποχή που κυριαρχούν «οι πρώτοι», οι μανιώδεις κυνηγοί της επιτυχίας, οι ανταγωνιστικοί και οι επίδοξες διασημότητες, ο βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ γράφει για τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, για τις μπαλαρίνες στην τελευταία σειρά του κορ-ντεμπαλέ, γι΄ αυτούς που μένουν διαρκώς τελευταίοι. Άλλωστε και ο Πενάκ στο σχολείο ήταν για καιρό μια «χαμένη υπόθεση». Ο ίδιος έχει πει πως, για να μάθει στο Δημοτικό το γράμμα «α», χρειάστηκε μια ολόκληρη χρονιά. Ο πατέρας του πάντως δεν είχε ανησυχήσει αφού, όπως είχε πει τότε, μέσα σε 26 χρόνια ο γιος του θα ήξερε τέλεια την αλφαβήτα...
Η συνέχεια στην εφημ. "Τα Νέα".

Χορεύοντας μαθαίνουμε Γεωγραφία!

Για να γυριστεί αυτό το βίντεο χρειάστηκαν 14 μήνες, ταξίδια σε 42 χώρες και ένα πλήθος ανθρώπων που συμμετείχαν χορεύοντας με τον Matt, το δημιουργό του. Μπορείτε να βρείτε όλες αυτές τις χώρες στο χάρτη;

Καλή σχολική χρονιά με ένα βιντεάκι!

Μήπως το Google μας αποβλακώνει;

«Ο σωρός... περιμένει, ο σωρός ψηλώνει. Περιμένει, πότε απειλητικός, πότε παρακλητικός, υπόσχεται ανεπανάληπτες απολαύσεις και ψιθυρίζει επίμονα: "Διάβασέ μας!".
Αγαπάμε τα βιβλία. Κι όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να το παραδεχτούμε: Ποιος διαβάζει βιβλία τη σήμερον ημέρα; Τι απέγιναν οι αναγνώστες; Τι απέγιναν τα καλά βιβλία; Ναι, σίγουρα υπάρχουν βιβλία που πουλιούνται σαν ζεστό ψωμί, μα αυτά είναι κυρίως πρακτικοί οδηγοί και ρομάντζα μαζικών συναισθημάτων. Λιγοστεύουν ολοένα οι ταλαντούχοι συγγραφείς, όπως και οι εκδότες. Το διάβασμα δείχνει να υποχωρεί συνεχώς μπροστά στο πιο "εθιστικό" αλλά λιγότερο "θρεπτικό" Διαδίκτυο.
Και ο Νίκολας Καρ αναρωτιέται στο περιοδικό "Ατλάντικ Μάνθλι": "Αραγε το Google μάς αποβλακώνει;". Διαπιστώνει μεταξύ άλλων πως το βαθύ διάβασμα, το αδιάλειπτο βύθισμα στην απόλαυση ενός δοκιμίου ή ενός λογοτεχνικού κειμένου, έχει πέσει θύμα της ευκολίας και της ταχύτητας του Διαδικτύου. Υποστηρίζει μάλιστα πως το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τον τρόπο που διαβάζουμε, επειδή έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε: έχει συνηθίσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο να δέχεται κάθε φορά μόνο αποσπασματικές και απλουστευμένες πληροφορίες, όσες ακριβώς χωρούν σε ένα "byte". Κι αυτό έχει το κόστος του στη βαθύτερη σκέψη, στην παράδοση στο μακρινό διανοητικό ταξίδι του βιβλίου.

Ενα πείραμα: Διαβάστε τη συνέχεια

Η γενιά του Διαδικτύου

Ενας φίλος μου έστειλε ένα γραπτό μήνυμα που είχε λάβει ο γιος του στο κινητό από φίλο του. Το μήνυμα έγραφε: ba dn pz m tpt m evrise x*es h mana m p grsa ttia wra/ 8 er8ei k h fro? Μετάφραση: «Μπα δεν παίζει με τίποτα. Με έβρισε χθες η μαμά μου που γύρισα τέτοια ώρα. Θα έλθει και η Φρόσω;». Ηταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος επικοινωνίας μιας νέας γενιάς που έχει μεγαλώσει μπροστά στο κομπιούτερ και με μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο. Είναι μια γενιά που, όπως άκουσα τον συνιδρυτή της Google να λέει σε πρόσφατο διεθνές συνέδριο, είναι πιθανό να εργασθεί όλη της τη ζωή χωρίς ποτέ να έρχεται σε επαφή με κανέναν. Ολα θα γίνονται μέσα από το Διαδίκτυο και πίσω από μια οθόνη στο σπίτι ή σε ένα κουβούκλιο σε κάποιο γραφείο.

Διαβάστε τη συνέχεια του ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά

Μήπως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή;

Η ιστορία έχει συγκλονίσει το σύμπαν: μια από τις πιο φρικιαστικές απάτες που έχουν γίνει στο Διαδίκτυο με θύμα ένα νεαρό- και πλέον νεκρό13χρονο κορίτσι. Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τη δίκη που άρχισε στην Αμερική. Το γεγονός παλαιότερο: ξεχάστηκε και επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο έπειτα από τις έρευνες του FΒΙ. Δύο παιδιά στην εφηβεία τους γνωρίζονται μέσα από μια δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, ένα site με εκατομμύρια μέλη ανά την υφήλιο.
Ο Τζος Έβανς, 16 ετών, μόλις μετακομίζει στη γειτονιά της 13χρονης Μέγκαν, αρχίζει να επικοινωνεί διαδικτυακά μαζί της. Της γράφει πως δεν πάει σχολείο: εκπαιδεύεται στο σπίτι με ιδιαίτερα μαθήματα. Δεν έχει τηλέφωνο: δεν το είχαν εγκαταστήσει ακόμα. Σιγά σιγά, οι «συνομιλίες» γίνονται όλο και πιο εξομολογητικές. Ένα «εξ αποστάσεως ειδύλλιο» δεν αργεί να ανθήσει. (Φυσικά, δεν έχουν συναντήσει ποτέ ο ένας τον άλλον.) Η Μέγκαν χαρούμενη, ετοιμάζει το πάρτι γενεθλίων της. Τότε, εντελώς ξαφνικά, ο 16χρονος αλλάζει. Γίνεται επιθετικός, σαρκαστικός, τη βρίζει, την κατηγορεί ότι είναι διπρόσωπη. Η Μέγκαν τα χάνει, αποσυντονίζεται, παγώνει. Και δεν ξέρει ακόμα ότι τα χειρότερα έρχονται.
Γιατί ο Τζος είχε αποθηκεύσει όλες τις συνομιλίες με το κοριτσάκι. Και μια ωραία πρωία δημοσιοποιεί την ιστοσελίδα που περιείχε τις εξομολογήσεις της, τα μυστικά της, τη ζωή της ολόκληρη. Έτσι φόρα παρτίδα, κάνει την ψυχή της βορά στα κοφτερά δόντια γνωστών και αγνώστων.
Η Μέγκαν δεν αντέχει τον χλευασμό, τον διασυρμό από γνωστούς, γείτονες, συμμαθητές, φίλους. Κι όταν ο Τζος της έστειλε το τελευταίο μήνυμα «Νομίζω ότι ο κό σμος θα είναι πολύ καλύτερος χωρίς εσένα», το 13χρονο κοριτσάκι κρεμιέται στην ντουλάπα του παιδικού του δωματίου. Έτσι ξεψύχησε, έτσι τη βρήκε η μάνα της...
Μετά τον θάνατό της, βγήκαν όλα στη φόρα. Ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος, ο 16χρονος Τζος, ούτε Τζος λεγόταν ούτε 16χρονος ήταν.
Όλο αυτό το ειδύλλιο, όλη αυτή η φρικαλέα εικονική πραγματικότητα που οδήγησε στην αυτοκτονία, ήταν το δημιούργημα μιας γειτόνισσας της μικρής Μέγκαν. Όνομα: Λόρι Ντρου.
Αυτή παρίστανε τον (ανύπαρκτο) Τζος! Αυτή οδήγησε ψυχρά, συνειδητά, οργανωμένα τη μικρή σε θάνατο. Πρώτα κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της, ύστερα διαπομπεύοντάς την, σπρώχνοντάς της στον πάτο: μέχρι να φτάσει στην αυτοκτονία, που ήταν και το τελικό ζητούμενο της Λόρι Ντρου.
Γιατί το έκανε αυτό; Ποιο το κίνητρο; Η Λόρι είχε μια κόρη τη Σάρα. Σάρα και Μέγκαν ήταν χρόνια κολλητές φίλες. Σε κάποια φάση, η φιλία τους διακόπηκε. Τότε η μητέρα- Λόρι μεταμορφώθηκε σε έφηβο- Τζος. Για να εκδικηθεί τη νεαρή γειτονοπούλα, πρώην φίλη της κόρης της.
Αργότερα, στην Αστυνομία η Λόρι Ντρου μόνο μετανιωμένη δεν εμφανίστηκε. Ο συνήγορός υποστήριξε ότι η μικρή ήταν ένα προβληματικό παιδί που έπασχε από κατάθλιψη. Κι ότι το μόνο που επεδίωκε η πελάτισσά του ήταν να μάθει τους λόγους που «ξέκοψε» τη φιλία με την κόρη της. Από την Εφημ. Τα Νέα
απ

Κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες

Έχω την καλή-κακή συνήθεια να κόβω και να κρατώ διάφορα αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά. Κάποια από αυτά αποδείχτηκαν χρήσιμα και τα χρησιμοποίησα στη δουλειά μου, άλλα πάλι απλώς γέμισαν το ντουλάπι μου τόσο που να μην κλείνει. Έτσι προχτές πήρα επιτέλους την απόφαση να κάνω ένα ξεδιάλεγμα και να πετάξω στην ανακύκλωση ό,τι δεν ήταν πια χρήσιμο. Μέσα όμως από το χαρτομάνι ξεχώρισα και κάτι φωτογραφίες που τις παραθέτω εδώ μαζί με τις λεζάντες τους.

Μετά την τελευταία του βάρδια στα 'εγκατα της γης, ο αποκαμωμένος ανθρακωρύχος πόζαρε στα αποδυτήρια για μια τελευταία, συμβολική φωτογραφία, που συνοδεύει το οριστικό κλείσιμο του λιγνιτωρυχείου "Πρίγκηψ της Ουαλλίας", του παλιότερου στη Μ. Βρετανία. Κι αν ο φακός εστίαζε πιο κοντά, ίσως βλέπαμε πάνωστο στρώμα μουτζούρας που καλύπτει το πρόσωπό του, να κυλάει ένα δάκρυ.

Η...ριγέ εκδοχή της μητρότητας αποθανατίζεται στον ζωολογικό κήπο της Βοστώνης, όπου η ευτυχής μαμά ζέμπρα Ταϊτού σκύβει προστατευτικά πάνω από τον μικρό Μπεν, που έγινε χθες δέκα ημερών και εξετέθη για πρώτη φορά στα φώτα της δημοσιότητας.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στην εφημ. Καθημερινή και είναι από το Associated Press.

Για όσους δεν μοιράζονται...

Τα μπισκότα - Upload a doc

Read this doc on Scribd: Τα μπισκότα

Και λίγη ποίηση...

Πανελλήνιος Διαδικτυακός Μαθητικός διαγωνισμός «Ξεμπλόγκαρε»

Ο διαγωνισμός «Ξεμπλόγκαρε» δημιουργήθηκε για να εμπνεύσει μαθητές από όλη την Ελλάδα να σκεφθούν, να φανταστούν, να περιγράψουν, να μοιραστούν ιδέες και να παρουσιάσουν το δικό τους «κόσμο», μέσα από το internet. Ο καθένας μόνος ή ομαδικά θα χτίσει ένα μοναδικό ιστολόγιο (blog) με πρωτοποριακό και συνάμα εκπαιδευτικό περιεχόμενο, μαθαίνοντας να ερευνά και να συνθέτει δημιουργικά με εργαλείο την τεχνολογία, διαγωνιζόμενος για συναρπαστικά έπαθλα.
Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου.
Στόχοι του διαγωνισμού είναι:
η κινητοποίηση των μαθητών κάθε βαθμίδας ώστε να μάθουν να αξιοποιούν τα νέα μέσα, τα social media (εργαλεία Web 2.0)
η δημιουργία ελληνικού περιεχομένου, που να αφορά στην περιγραφή του σχολείου, της πόλης ή του κάθε χωριού των μαθητών, του περιβάλλοντος και της τοπικής ιστορίας, αλλά και ιδέες για το πώς οραματίζονται οι μαθητές την Ψηφιακή Ελλάδα, και
η αξιοποίηση ενός νέου καναλιού επικοινωνίας με τη νέα γενιά, μέσω του οποίου θα τεθούν προβληματισμού και θα ξεδιπλωθεί η δημιουργικότητά τους.
Τα 6 καλύτερα blogs (2 από μαθητές Δημοτικού, 2 από Γυμνασίου και 2 από Λυκείου), αφού αξιολογηθούν από Επιτροπή, θα βραβευθούν σε ειδική εκδήλωση το Σεπτέµßριο στην Αθήνα με σημαντικά χρηματικά έπαθλα. Ο διαγωνισμός ξεκινά στις 11/02/2008 και τελειώνει στις 16/05/2008.
Περισσότερες πληροφορίες για τον διαγωνισμό: http://www.xeblogare.gr/

Παροχή υπηρεσίας δημιουργίας ιστολογίων στους Έλληνες εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο (ΠΣΔ) παρέχει τη δυνατότητα σε σχολεία, εκπαιδευτικούς και μαθητές να αποκτήσουν και να συντηρήσουν εύκολα, γρήγορα και απλά ένα συνεργατικό εργαλείο δεύτερης γενιάς, το δικό τους Ιστολόγιο (blog). Αποκτήσετε το δικό σας Ιστολόγιο (blog), μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων!!! Απλώς συνδεθείτε με το όνομα χρήστη και τον κωδικό που διαθέτετε στο ΠΣΔ και αυτόματα θα έχετε στη διάθεση σας το προσωπικό σας Ιστολόγιο.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της Υπηρεσίας Ιστολογίων (http://blogs.sch.gr/) του ΠΣΔ είναι:
Κάθε μέλος του ΠΣΔ μπορεί να αποκτήσει ένα προσωπικό ιστολόγιο.
Επιτρέπεται η ανάρτηση δημοσιεύσεων, άρθρων και σχολίων μόνο από τα πιστοποιημένα μέλη του ΠΣΔ.
Επιλογή αισθητικού θέματος - εμφάνισης από μία μεγάλη συλλογή 90 πλήρως εξελληνισμένων θεμάτων (themes).
Πλήρως εξελληνισμένο περιβάλλον διαχείρισης και συγγραφής άρθρων.
Εύκολη προσθήκη ενσωματωμένου (embedded) video.
Εύκολη προσθήκη χώρου συζητήσεων (forum) σε κάθε ιστολόγιο.
Στατιστικά επισκεψιμότητας για το προσωπικό ιστολόγιο κάθε μέλους.
Δυνατότητα συντακτών περισσότερων του ενός σε ένα ιστολόγιο π.χ. ιστολόγιο σχολείου ή τάξης.
Διαθέσιμος χώρος αρχείων ιστολόγιου 200ΜΒ.
Περισσότερες πληροφορίες:
http://e-emphasis.sch.gr/articles.php?pId=1&iId=15&sId=271&aId=488
http://blogs.sch.gr/

Για ένα γαϊδουράκι

Πριν από δύο χρόνια ο Άντι Μέριφιλντ μετακόμισε σε ένα γαλλικό χωριό και υιοθέτησε έναν γαϊδουράκο. Το ταπεινό ζώο δίδαξε πολλά στον καθηγητή για την τρυφερότητα, τη γαλήνη, τους αργούς ρυθμούς και την έλλειψη στρες
Τα γαϊδουράκια και η σοφία τους
ΤΗΕ ΤΙΜΕS Του Robert Crampton
Κοινωνιολόγος και γεωγράφος, δραστήριο μέλος της ιντελιγκέντσιας του Μανχάταν, ο Άντι Μέριφιλντ τα άφησε όλα πίσω για μια πιο ήσυχη ζωή. Η ακαδημαϊκή καριέρα, η καταξίωση και η επιτυχία δεν του έλεγαν τίποτα πια. Αναχώρησε για ένα ταξίδι στη γαλλική επαρχία. Εκεί γνώρισε τον συμπαθητικό γάιδαρο που έμελλε να γίνει και ο πρωταγωνιστής του νέου του βιβλίου- και, κατά μία έννοια, ολόκληρης της ζωής του. ...

Η σιωπή των βιβλίων

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που διαβάσαμε στην Εφ. Ελευθεροτυπία είναι και το παρακάτω του Αν. καθηγητή Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ Ν. Σεβαστάκη με θέμα το βιβλίο "Η σιωπή των βιβλίων"

Ο «γραπτός λόγος ιχνογραφεί ένα αρχιπέλαγος στα απέραντα ύδατα της ανθρώπινης προφορικότητας», σημειώνει ο Τζορτζ Στάινερ στο μικρό κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο «Η σιωπή των βιβλίων» («Ολκός», μετάφραση: Σοφία Διονυσοπούλου, επίμετρο: Μισέλ Κρεπί). Το αρχιπέλαγος των γραφών με τα νησιά του και από την άλλη τα απέραντα ύδατα της ομιλίας. Τι υποδηλώνει η εικόνα; Εναν ακόμα συναγερμό για το πεπρωμένο του γραπτού σε έναν κόσμο όλο και περισσότερο δικτυωμένο και πιο δυσανάγνωστο; Μια ακόμα πετριά του εν απογνώσει κλασικιστή στις βιντεο-κοινωνίες που απειλούν το βιβλίο;

...Κάτι άλλο διακυβεύεται όμως σήμερα, πολύ σοβαρότερο από τις αντιδημοκρατικές φαντασίες των «κλασικιστών». Το γεγονός ότι από τους πόρους της σύγχρονης πραγματικότητας αναδύεται βαθιά περιφρόνηση για τις αξίες που κομίζει η πρακτική της ανάγνωσης στον κόσμο της ζωής. Περιφρόνηση απέναντι σε κάθε χειρονομία που παίρνει τις αποστάσεις της από τη λατρεία του άμεσου και συγκεκριμένου, από το φλύαρο σκόρπισμα της ζωής και την αφελή αποδοχή των «φυσικών» δεδομένων και αυτονόητων. Ετσι, η σιωπή της ανάγνωσης, η άσκηση της προσοχής, η προσωρινή αποκοπή του αναγνώστη από τα παιχνίδια της ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών τείνει να θεωρηθεί νεκρός χρόνος, απολίθωση ή ανεπιθύμητο γήρας. Η ανάγνωση-περισυλλογή κοντεύει να γίνει το πιο επίπονο άθλημα, καθώς οι κοινωνίες μετατρέπονται σε ευδαιμονικά πληκτρολόγια που τα χειριζόμαστε με την ευκολία της αναπνοής. Η στοχαστική σχέση με τα πράγματα και η ίδια η δυνατότητα της ονειροπόλησης υποκύπτουν σε άπειρα ακούσια σάουντραγκς που δεν επιτρέπουν καμιά εσωτερικότητα. Μέρα τη μέρα ο θόρυβος πιο εφευρετικός και ακαταπόνητος, την ίδια στιγμή που η καλή σιωπή, αυτή που φιλοξενεί τη σκέψη και την ποίηση, τρέχει να σώσει κάποιες τελευταίες γωνιές.Με άλλα λόγια το «τέλος» του βιβλίου δεν είναι ανάγκη να συμπίπτει με τη φυσική του εξαφάνιση ούτε καν με την αναγόρευσή του σε πολιτιστικό αξεσουάρ δίπλα σε άλλα εξαρτήματα, χρηστικά ή ματαιόδοξα, που κολακεύουν το στερεότυπο των «κοινωνιών της γνώσης». Για να θυμηθώ ακόμα μια φωνή, αμετάφραστη δυστυχώς στην Ελλάδα, τον Τσέχο φιλόσοφο Γιαν Πάτοτσκα, σήμερα απειλείται μια από τις πιο πολύτιμες πηγές της ελευθερίας: η εσωτερική μας εμπειρία ως επιμέλεια ψυχής. Στη θέση μιας τέτοιας επιμέλειας η εποχή προτάσσει ένα οργιαστικό παιχνίδι ισχύος δίχως καμιά έννοια σκοπού και ορίου. Τελικά ίσως αδυνατούμε να εκτιμήσουμε τη σιωπή των βιβλίων, το ίδιο το μυστήριο της ανάγνωσης, επειδή επειγόμαστε για κάτι περισσότερο. Το παράδοξο είναι ότι αγνοούμε τι είναι αυτό το «περισσότερο». Αρκεί μόνο που η ανάγνωση μας καθηλώνει κάπου, αρκεί που μας ακινητοποιεί σε βασανιστικές απορίες για να αισθανθούμε μειονεκτικά απέναντι στο σάλαγο που ξεσηκώνει, με τη διαβολική επινοητικότητα και την παροιμιώδη της άνεση, η ίδια η βλακεία. Στο τέλος μάλλον αυτή κερδίζει και εμείς χάνουμε.

Όλο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ .

Sta akra - M Gkanas

Sta akra - M Gkanas

Καλό Πάσχα

Έκλεισε σήμερα το σχολείο μας για τις διακοπές του Πάσχα με μια πολύ ωραία εκδήλωση που οργανώθηκε από τον μουσικό του σχολείου κ. Λαζαρο Καλέα, στην οποία η μαθήτρια της Γ' τάξης Αγγ. Χατζημήσιου έπαιξε στο πιάνο μουσικά κομμάτια κλασικών συνθετών.

Δημοσιεύουμε εδώ και ένα κείμενο που έστειλε σ' όλες τις σχολικές βιβλιοθήκες ο συνάδελφος Παύλος Φουρνογεράκης από την όμορφη Ζάκυνθο

Άνοιξη, η γιορτή των Ανα-στάσεων.

Η γιορτή, με όποιο περιεχόμενο και με όποια μορφή, είτε αφορά σε άτομα είτε σε κοινωνικά σύνολα, στοχεύει στη χαρά και στην εσωτερική αγαλλίαση. Δημιουργεί μια κατάσταση ευφροσύνης, την οποία βιώνει μέσω της μνήμης και της μίμησης ο άνθρωπος ως ψυχική, συναισθηματική και λογική οντότητα. Γιορτή είναι και η Άνοιξη, η ώρα που ανοίγουν τα φυτά και τα λουλούδια και αναγεννιέται η φύση, μετά την περίοδο της νάρκης του χειμώνα. Σε εποχές "σύνθετες", όχι τόσο από την πολυπλοκότητα των συνθηκών ζωής όσο από το συνδυασμό προσωπικών αδιεξόδων και των συλλογικών συγχύσεων είναι λυτρωτικό να βρίσκουμε ευκαιρίες για κινήσεις προς τα άνω, προς υψηλότερα , προς την κορυφή. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της λέξης ανα- ως πρώτο συνθετικό σύνθετων λέξεων, που δηλώνουν ό,τι και το δεύτερο συνθετικό σε ανοδική κίνηση π.χ. ανα-σηκώνω, ανα-βάθμιση κλπ. Για τους χριστιανούς κορυφαία στιγμή είναι η Ανα-σταση του Χριστού, η επιστροφή από το θάνατο στη ζωή, μετά "τα πάθη τα σεπτά", γεγονός που οδηγεί και στην προσωπική ανά-σταση του κάθε χριστιανού.Ανάσταση είναι η έξοδος από την παρακμή και τη στασιμότητα. Προϋποθέτει προσωπικό αγώνα αυτοσυνειδησίας και αναγέννησης για να νιώσει κανείς ανάταση, να φτάσει δηλαδή σε ανώτερο επίπεδο, πνευματικό -ψυχικό- ηθικό. Αναζωογόνηση, ανακαίνιση, αναδημιουργία, αναμόρφωση, ανάκτηση (δυνάμεων), προκαλούν συναισθηματική αναστάτωση. Αυτή η έντονη και δημιουργική διέγερση απελευθερώνει από το τέλμα της ακινησίας και τη ρουτίνα της επανάληψης ομοίων ενασχολήσεων που οδηγεί στον αργό θάνατο. Η Ανάσταση είναι γιορτή γιατί γιορτάζω σημαίνει θυμάμαι ό,τι αγαπώ κι ό,τι πονώ και μιμούμαι, δηλαδή ξεχωρίζω (δεν αντιγράφω) τα ερεθίσματα που με βοηθούν να ζήσω καλύτερα. Γι αυτό χρειάζεται η αγάπη που ανοίγει δρόμους στο χρόνο και στο όνειρο και προσκαλεί σε πράξεις οικειότητας.Την Άνοιξη γιορτάζει ο καλλιεργητής και ο κηπουρός με τον ιδρώτα του κάματου και τη φροντίδα... Γιορτάζουν τα λουλούδια που φορούν τα καλά τους και μοιράζουν την ευωδία και το νέκταρ τους. Γιορτάζουν τα φυτά και τα δένδρα και χαρίζουν τους καρπούς τους. Γιορτάζουν τα ζώα που χαίρονται την αφθονία της τροφής. Οι άλλοι, οι παρατηρητές απολαμβάνουν για λίγο τη χαρά, γιατί το βλέμμα είναι γρήγορο, φευγαλέο, έτσι όπως συνηθίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα στην εποχή της ταχύτητας. Όποιος βραδύνει το χρόνο βαθαίνει τη ματιά του στην ουσία και δίνει χρόνο στην αθωότητα της βραδύτητας να ανοιχτεί και να μεθύσει στο όνειρο της μοιρασιάς της αγάπης. Οι γιορτές της Άνοιξης είναι πολλές αλλά οι γιορταστές μαθαίνουν να τις περιγράφουν, χωρίς να τις χαίρονται, γιατί πάσχουν από την ξηρασία των συναισθημάτων που ασχημαίνει τη ζωή. Οι σημερινοί άνθρωποι δύσκολα δημιουργούν φιλίες γιατί κοστίζει σε χρόνο και συναίσθημα. Η φιλαλληλία αντικαταστάθηκε από τη φιλαυτία και εγκλωβίζεται ο χρόνος που απλά φεύγει κι έρχεται. Ο Έρωτας γίνεται αντικείμενο περιγραφής χωρίς να λάμπει από τα δώρα της αμοιβαιότητας και της αφοσίωσης στη σχέση. Το ανοιξιάτικο πανηγύρι της φύσης και η χαρμολύπη της Μεγάλης Σαρακοστής προσκαλούν στον αγώνα της Ανάστασης. Η Λαμπρή είναι κορυφή και λάμπει από τα δάκρυα των λουλουδιών και του πόνου για τους άλλους που πάσχουν. Η αναβλητικότητα από έλλειψη χρόνου και αποφασιστικότητας αναστέλλει το χρόνο της ολοκλήρωσης. Και ο φαρισαϊσμός πάσχει από τις βλαβερές ουσίες των αναβολικών που η αγωνία του πρωταθλητισμού για την εντύπωση της επίδειξης καταστρέφει τον ανελκυστήρα της Ανάστασης.Η λαμπάδα της Λαμπρής ας φωτίζει το όνειρο της Άνοιξης, της γιορτής των Αναστάσεων.

Η ζωγραφιά

Έξω έβρεχε. Εγώ καθόμουν στο παράθυρο και παρατηρούσα αυτό το μεγάλο ταξίδι όπου έκαναν οι μικρές σταγόνες για να φτάσουν στον αφιλόξενο κόσμο των ανθρώπων .Βαρέθηκα να κοιτάζω τις σταγόνες της όμορφης και δροσερής βροχής και αποφάσισα να κάνω μία ζωγραφιά. Κάθισα λοιπόν και ζωγράφισα κάτι αφηρημένο και απλό. Δεν είχα όμως ιδέα τι είχα ζωγραφίσει. Πήγα και το έδειξα στους γονείς μου αλλά εκείνοι δεν κατάλαβαν τι ήταν και για να μη με στενοχωρήσουν, όπως κάθε γονιός, είπαν πως ήταν αριστούργημα. Μετά το έδειξα και στον αδερφό μου. Ούτε κι αυτός κατάλαβε και μου είπε να φύγω γιατί διάβαζε. Τον καταλαβαίνω. Το έδειξα και στους φίλος μου και κρυφογέλασαν, αλλά μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραίο. Το έδειξα και στους παππούδες μου και αφού δεν είχαν καταφέρει να μορφωθούν ούτε κι αυτοί κατάλαβαν, αλλά με επιβράβευσαν με τα καλύτερα λόγια. Δυστυχώς κανείς δεν κατάλαβε ότι είχα ζωγραφίζει τη φρίκη. Κανείς δεν κατάλαβε ότι είχα ζωγραφίσει αυτό που εξουσιάζει τους ανθρώπους, αυτό που διαλύει ζωές, αυτό που χωρίζει και τα πιο αγαπημένα αδέρφια. Όλοι το είδαν, μα κανείς δε το κατάλαβε. Κανένας δεν κατάλαβε πως εγώ είχα ζωγραφίσει το χαρτζιλίκι μου.

Γιάννης Βαλασίδης Α1 Γυμνασίου

Μοναξιά δεν υπάρχει

Ναι λοιπόν μοναξιά δεν υπάρχει πουθενά, σε κανένα μέρος του κόσμου. Ακόμα κι αυτοί που είναι ή νιώθουν μόνοι, στην πραγματικότητα δεν είναι. Σας το λέω αυτό γιατί το έχω νιώσει, το έχω βιώσει. Θα έρθει κάποτε η στιγμή όπου ο καθένας μας θα βρεθεί μόνος. Θα νιώσει την απόρριψη, την κοροϊδία, την εκμετάλλευση από έμπιστους φίλους, από άτομα που προσπαθείς να τα πλησιάσεις με σκοπό να τους κάνεις να σε αγαπήσουν, τα οποία δεν είχες ξανασυναντήσει ποτέ, από άτομα που τα νιώθεις δικά σου και που στο τέλος σε προδίδουν. Όμως δε σταματάς εκεί. Συνεχίζεις τη ζωή σου ακάθεκτος. Και αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα, το ότι μπορείς να σταθείς αξιοπρεπής στα πόδια σου σε αυτόν το μακρύ και δύσκολο δρόμο που ονομάζεται ΖΩΗ. Αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει και ήταν μια στάση στη ζωή σου, θα σου κρατάνε συντροφιά εκείνες τις δύσκολες ώρες. Άνθρωποι όπου σε αγάπησαν πραγματικά και όταν σε έκαναν να κλάψεις κατάλαβαν το λάθος τους και έτρεξαν αμέσως πίσω σου να σε παρηγορήσουν και να σου ζητήσουν συγγνώμη. Κι εκείνες τις δύσκολες ώρες της μοναξιάς έρχεται εκείνο το γλυκό και απαλό αεράκι και σου φέρνει πολλές και διάφορες γλυκές αναμνήσεις από τις καλές στιγμές που πέρασες από εκείνους που σε ξέχασαν όταν τους κάλεσες στο σπίτι σου, που σε προσπέρασαν αδιάφοροι όταν έπεσες, που σε παραμέλησαν όταν τους ζήτησες βοήθεια. Αυτή είναι η καλύτερη παρέα. Γιατί το χθες σε βοηθάει να φθάσεις στο αύριο.

Γιάννης Βαλασίδης Α1 Γυμνασίου

2008: Έτος Μ. Καραγάτση

Έτος Καραγάτση ανακηρύσσεται το 2008 αφού συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του σημαντικού αυτού συγγραφέα που στο σύντομο διάστημα της ζωής του (1908-1960, 52 μόλις χρόνια) μας άφησε ένα εντυπωσιακό σε έκταση και σπουδαιότητα έργο.
Ο Δημήτρης Ροδόπουλος, δηλαδή ο Μ. Καραγάτσης, δοκίμασε τις δυνάμεις του σε όλα τα είδη του πεζού λόγου (διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα, δοκίμιο, κριτική, ακόμα και στο θέατρο) και πέτυχε να μας δώσει αφηγήματα που μας ξαφνιάζουν σήμερα με την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία τους. Βιβλία του όπως Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, ο Γιούγκερμαν, ο αυτοβιογραφικός Μεγάλος ύπνος, Ο κίτρινος φάκελος αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το αναγνωστικό κοινό για τη σύνθετη και ευφάνταστη πλοκή τους, την καταιγιστική τους δράση, τις ψυχολογικές αναλύσεις των ηρώων και, βέβαια, για τον προκλητικό τους ερωτισμό.Διαχρονικά επίκαιρος ο Μ. Καραγάτσης, αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας απολύτως σύγχρονος συγγραφέας. Αν και παραθεωρημένος από τους κριτικούς της γενιάς του αγαπήθηκε όσο λίγοι από το αναγνωστικό κοινό.

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Συγγραφείς, εικονογράφοι, μεταφραστές, βιβλιοθηκάριοι, εκδότες, εκπαιδευτικοί και κυρίως τα παιδιά, γιορτάζουν σήμερα τα γενέθλια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν τιμώντας τον τομέα στον οποίο ο Δανός παραμυθάς αφιέρωσε τη ζωή του.
Την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίο καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People - ΙΒΒΥ) το 1966 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει το έντυπο υλικό του εορτασμού, που διανέμεται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσει την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης και να ενθαρρύνει τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.
Το 2008 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Ταϊλάνδης. Την αφίσα φιλοτέχνησε ο Ταϊλανδός ζωγράφος και συγγραφέας Chakrabhand Posayakrit, καλλιτέχνης από τους πιο γνωστούς στη χώρα του, τιμημένος με πλήθος βραβεία και διακρίσεις για τα εικαστικά του έργα και για τις μελέτες του γύρω από την καλλιτεχνική παράδοση της χώρας του. Σε μήνυμά του προς τα παιδιά, περιγράφει πώς εμπνεύστηκε την αφίσα και τονίζει τη μεγάλη σημασία που έχει το βιβλίο για τα παιδιά, κάνοντας ειδική αναφορά στο ρόλο των γονιών για την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας. Γράφει χαρακτηριστικά:
"Η αναγκαιότητα της γνώσης και της μάθησης μέσα από τη φιλαναγνωσία θα πρέπει να αποτελεί βασική προτεραιότητα και να προωθείται συστηματικά από την παιδική ηλικία. Κατά την άποψή μου, οι γονείς έχουν βαθιά μέσα τους την επιθυμία ν' αποκτήσουν τα παιδιά τους γνώσεις βασισμένες στην παράδοση και τον πολιτισμό. Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι των παιδιών τους, οι εμπνευστές και οι καθοδηγητές τους, για να αγαπήσουν τα γράμματα και το βιβλίο και να μπορέσουν μέσα από την εκπαίδευση και την αγωγή να αναπτυχθούν διανοητικά και συναισθηματικά, ώστε να κατανοούν καλύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει.
Την έμπνευση για την αφίσα της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου 2008 την οφείλω στη μακρά παράδοση της Ταϊλάνδης, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά άκουγαν ιστορίες και διάβαζαν κείμενα γραμμένα σε φύλλα φοινικιάς, που τα τοποθετούσαν σε τραπεζάκια σχεδιασμένα ειδικά για να μπορούν τα παιδιά να διαβάζουν".

Περί φιλίας

«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια επιτυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλη αυτοσυγκράτηση. Ανταλλαγή λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. "Και πώς τη φωνάζεις;" το ρωτούν. "Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει". Ετσι είναι οι φίλοι. Συχνά έρχονται από τύχη». Απάντηση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο περί φιλίας ερώτημα, σε συνέντευξή της με τη δημοσιογράφο Εύα Νικολαΐδου -βασικό άξονα του βιβλίου της «Μια ευλαβική ανάμνηση» για τη μεγάλη αυτή μορφή της σύγχρονης διανόησης, που κυκλοφόρησε κλείνοντας είκοσι χρόνια από τον θάνατό της. Την παραθέτω, γιατί η ποίηση του λόγου της σαν δροσερός αέρας μας καθαρίζει, μας ανεβάζει και μας γλυκαίνει, σ' αυτήν ιδίως την εποχή του «ξύλινου» λόγου και της εξυπνακίστικης ατάκας των πολιτικών, πέρα από τη φραστική χυδαιότητα της καθημερινότητας. Οπως η ποίηση της εικόνας, που μπορεί να αιωρείται, σε πείσμα της όποιας ασχήμιας, από τα πεζοδρόμια ώς τους ουρανούς. Από την εφημ. Ελευθεροτυπία

Εκδρομή στη Φλώρινα

Την Πέμπτη, 6 Μαρτίου, τα τμήματα Β3 & Β4 επισκεφτήκαμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Μελίτης(Κ.Π.Ε.),στο χωριό Βεύη της Φλώρινας,όπου μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με το περιβάλλον.Κάναμε διάφορα πειράματα και στο τέλος επισκεφτήκαμε τα ορυχεία λιγνίτη της περιοχής. Τέλος, είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας για να γνωρίσουμε τη μαγευτική πόλη της Φλώρινας.Η διαδρομή ήταν μαγευτική, όλα πλήρως οργανωμένα, γενικά μία τέλεια εκδρομή.Όλα αυτά κάνουν τη Φλώρινα έναν από τους καλύτερους προορισμούς για εκπαιδευτικές εκδρομές! Στέργιος Β’ τάξη

Φωτογραφίες από τη βράβευση του σχολείου μας στο Βουκουρέστι και στην Αθήνα

www.flickr.com

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της ποίησης

Πολλές οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν για να τιμηθεί η μέρα της ποίησης, την οποία καθιέρωσε η Εταιρεία Συγγραφέων το 1998 επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας-αρχή της άνοιξης.Aυτό, επειδή η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο: όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση.3.500 χρόνια συλλογικής μνήμης της Eλληνικής γης βρίσκονται εγγεγραμμένα στη γλώσσα της Ποίησης. H ελληνική γλώσσα –από τον Όμηρο, περνώντας στους βυζαντινούς υμνογράφους και στο δημοτικό τραγούδι, φτάνοντας έως τους σύγχρονους και τους επερχόμενους ποιητές– διαμορφώθηκε, διαμορφώνεται και, παραμένει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, χάρη στη δύναμη της Ποίησης.Tο 2001, η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης», αναθέτοντας μάλιστα στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό, την ίδια χρονιά. Την εκτέλεση της απόφασης υλοποίησε τότε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Δύο ατόφια ποιητικά κομμάτια από τον ποιητή Μιχάλη Γκανά
Τι βλέπει ο ποιητής στον αιώνα μας;
Αυτοί παιδί μου δεν
δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους
όλο δεν και δεν και δεν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους
δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο
γυναίκα άσχημη και στερημένη
αυτοί παιδί μου δεν
δεν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό
δεν άκουσαν ποτέ
ανάκουστο κελαϊδισμό και λιγοθυμισμένο
δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους
Το άοσμο άνθος του θανάτου
δεν είδαν – κατάργησαν τα μάτια τους –
μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα
αυτοί παιδί μου δεν
δεν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν
περισσότεραπερισσότεραπερισσότεραπερί – που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

Περί ποιήσεως
Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση
Κι εγώ που δεν διαβάζω
Κινδυνεύουμε
Εσύ να χάσεις τα ποιήματα
Κι εγώ τις αφορμές τους

Για την Εθνική μας Επέτειο

«Οσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετή και τόλμην
η ελευθερία».
Εις Σάμον, Ωδαί, Ανδρέα Κάλβου

Παραθέτουμε δύο ωραία κείμενα που βρήκαμε σε άρθρα στον τύπο:
"Στη Δεύτερη Πολιορκία του Μεσολογγίου και λίγο πριν την πτώση του, καθώς ο Κιουταχής έχει ζώσει το περιτείχισμα από παντού πέμπει «τον αρχηγό των Αλβανών Γκέγκηδων πολεμιστών που πολεμούν στο πλευρό του, Χατζήμπεη (γράφει ο Τάσος Βουρνάς) να μεταφέρει στους πολιορκημένους τους όρους του. Ο Χατζήμπεης γίνεται δεκτός στο Μεσολόγγι και αρχίζει μια μακρά συζήτηση γύρω από το θέμα της αποστολής του. Ο Αλβανός πολέμαρχος ακούγοντας την απόφαση των πολιορκημένων να πέσουν μέχρις ενός συγκινήθηκε βαθειά. Και δηλώνει ότιη τιμή και η παλικαριά δεν του επιτρέπουν να μάχεται κατά τέτοιων ηρώων. Γυρίζει στο στρατόπεδο του Κιουταχή, του ανακοινώνει την απόφασή του, και την άλλη μέρα, αφού συγκέντρωσε τους τέσσερις χιλιάδες πολεμιστές του, υπό τις επευφημίες των πολιορκημένων, που παρακολουθούσαν από τις ντάπιες, εγκατέλειψε τον Κιουταχή και τράβηξε για την πατρίδα του"... (εφημ. Ελευθεροτυπία).

Από τον τυπωμένο στα «Λυρικά» χαιρετισμό του προς τον στρατηγό Λαφαγιέτ (από την έκδοση των Απάντων του Ανδρέα Κάλβου που επιμελήθηκε ο Σπύρος Μυλωνάς, Λευκωσία 1988):
«Πολύ φτωχοί για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε το στρατό και το στόλο μας, χωρίς καμιά παίδευση για να περισώσουμε την ελευθερία μας, χωρίς όπλα για να οχυρώσουμε τα βράχια μας, παλεύοντας ενάντια σ' έναν εχθρό που όλο χτυπιέται και όλο ξαναζωντανεύει, τριγυρισμένοι από παγίδες που στήνουν οι χριστιανικές κυβερνήσεις που έγιναν οι σύμμαχοι των εχθρών του ευαγγελίου, έχοντας να αντιμετωπίσουμε τις δόλιες προσφορές μιας προστασίας που ο λαός μας δεν τη ζήτησε, θα υποκύψουμε; Οχι, στρατηγέ. Ο Θεός και η απελπισία μας μάς στηρίζουν. Ενα έθνος που, ολόκληρο, αντικρίζει τους εχθρούς του με καταφρόνια, τον τάφο του με αδιαφορία, δεν μπορεί να νικηθεί». (Εφημ. Καθημερινή)

Βραδιά ποίησης

Την Παρασκευή 21 Μαρτίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης οργανώθηκε από το Σύνδεσμο φιλολόγων Κοζάνης σε συνεργασία με το Ινστιτούτο βιβλίου και ανάγνωσης βραδιά ποίησης με θέμα «Η νιότη εμπνέει και εμπνέεται την ποίηση». Στην ποιητική αυτή βραδιά συμμετείχαν μαθητές γυμνασίων και λυκείων. Απαγγέλθηκαν ποιήματα Ελλήνων και ξένων ποιητών καθώς και ποιήματα γραμμένα από τους ίδιους τους μαθητές. Την εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά η χορωδία και η ορχήστρα του γυμνασίου Βελβεντού.

Το σχολείο μας εκπροσωπήθηκε από τους μαθητές: Μάριο Κυπαρίσση-Μώρο, ο οποίος απήγγειλε το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη "Το ψωμί", την Αγνή Βιτσιώτη, η οποία απήγγειλε το ποίημα του Αζίζ Νεσίν "Σώπα μη μιλάς" και τη μαθήτρια Καβουρίδου Μάρθα που απήγγειλε δικά της ποιήματα.

Το ψωμί - Μίλτος Σαχτούρης
Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα
ζεστό
ψωμί, είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μα-
χαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγε-
λος, κι αυτή
μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν
στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε
ουρανό
Ας μην το κρύβουμε
διψάμε για ουρανό!

Σώπα μη μιλάς

Ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων στο σχολείο μας

Την Τετάρτη 12 Μαρτίου είχαμε τη χαρά να υποδεχτούμε στο σχολείο μας τον συγγραφέα κ. Μάνο Κοντολέων, ο οποίος είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τους μαθητές που είχαν διαβάσει βιβλία του και στη συνάντηση αυτή του έκαναν διάφορες ερωτήσεις. Στην αρχή της συνάντησης αυτής προβλήθηκε μία ταινία που είχαν ετοιμάσει οι καθηγήτριες κ. Διαμαντούλα Νάκα και Φωτεινή Τσαρνέλη σε συνεργασία με τους μαθητές του Α1. Θέμα της ήταν "Οι μαθητές μιλούν για βιβλία". Στη συνέχεια άρχισε ο διάλογος του συγγραφέα με τα παιδιά που ήταν ανυπόμονα να τον γνωρίσουν καλύτερα. Την εκδήλωση παρακολούθησε και ο Διευθυντής του σχολείου μας. Κάποια αποσπάσματα από τα λόγια του συγγραφέα:

• Να έχεις πρώτο κριτή στη ζωή σου τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι άλλοι θα σου πουν καλά λόγια, θα σου πουν και κακά λόγια. Θα τ’ ακούσεις, αλλά εσύ ο ίδιος θα κρίνεις και τον εαυτό σου και τα καλά και κακά λόγια των άλλων.


• Κάθε βιβλίο είναι η ζωή των ηρώων του βιβλίου αυτού. Ως συγγραφέας αισθάνομαι σαν ένας μικρός θεός που δίνει ζωή σ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους ήρωες του βιβλίου.


• Απευθυνόμενος σε μαθητή που δήλωσε ότι δε διαβάζει, του αρέσει μόνο να παίζει, είπε:
  Δεν έχει σκεφτεί, δεν έχει ακόμη ανακαλύψει ότι όταν κανείς διαβάζει και βρίσκεται μέσα σ’ έναν άλλο κόσμο, στην ουσία παίζει. Τι παίζει; Παίζει καθώς ταξιδεύει σε μιαν άλλη χώρα, σ’ έναν άλλο τόπο, καθώς γνωρίζει, συναναστρέφεται άλλους ανθρώπους που είναι οι ήρωες του βιβλίου. Είναι μια κίνηση όχι του σώματος, όπως είναι η μπάλα, το τρέξιμο, το κολύμπι, αλλά μια κίνηση του μυαλού. Με το μυαλό μπορούμε να κινήσουμε όλη μας τη φαντασία. Αν κάποιος το ανακαλύψει αυτό, θα καταλάβει ότι πραγματικά υπάρχει ένα παιχνίδι όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο.

Δείτε ένα απόσπασμα, όπου ο συγγραφέας μιλάει για τα βιβλία του:

Το σχολείο μας κέρδισε το 2ο βραβείο στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό του etwinning

Φωτογραφία από την τελετή βράβευσης με τον Ευρωπαίο Επίτροπο για θέματα εκπαίδευσης και πολιτισμού κ. Jan Figel. Σύντομα θα αναρτήσουμε περισσότερες φωτογραφίες.

Εκδρομή στην Καστοριά

Την Τρίτη 4 Μαρτίου οι δυο πρώτες τάξεις της Β' Γυμνάσιου κάναμε μια περιβαλλοντική εκδρομή στην όμορφη πόλη της Καστοριάς. Φτάνοντας λοιπόν στην πόλη, αυτό που αντικρίσαμε ήταν μια καταγάλανη λίμνη και γύρω-γύρω μικρά σπίτια να γεμίζουν το τοπίο. Ο πρώτος μεγάλος σταθμός της ξενάγησης μας ήταν το Δισπηλιό. Στο Δισπηλιό έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα ενός σπουδαίου παραλίμνιου οικισμού της νεολιθικής εποχής. Σήμερα είναι η αναπαράσταση ενός νεολιθικού οικισμού πριν από περίπου 100.000 χρόνια. Είχαμε μια ενδιαφέρουσα ξενάγηση στην οποία όχι μόνο είδαμε αλλά και ακούσαμε πληροφορίες για την ζωή πριν από τόσα χρόνια.

Έπειτα από λίγες ώρες η ξενάγησή μας συνεχίστηκε στο Αρχοντικό, όπου είδαμε και μάθαμε πως ήταν διαμορφωμένα τα σπίτια, ποιες ήταν οι ασχολίες των ανθρώπων αλλά και πως ζούσαν τότε. Τέλος λίγη ώρα πριν την αναχώρησή μας είχαμε το χρόνο να δούμε την πόλη και να κρατήσουμε τις πιο όμορφες και καλές αναμνήσεις από μια πόλη που εδώ και τόσα χρόνια διατηρεί την ομορφιά της.

Παναγιώτα – Θανάσης - Ευφροσύνη